Alles mag
Voor een klein land als Nederland zijn we zeer gezegend met onze kranten. Links- en rechtsbenige aanvallers, een mooi middenveld, een paar stevige verdedigers. Dat hebben we nog voor een groot deel te danken aan de verzuiling, die we de afgelopen decennia onder luid gejuich hebben gesloopt, maar die ons dus ook echt een paar grote voordelen had opgeleverd.
Ik heb bij een aantal van die kranten gewerkt en was betrokken bij de oprichting van de laatste kwaliteitskrant in dit land. Als adjunct-hoofdredacteur was ik werknemer 02 van De Pers, en ik moet zeggen: dat waren niet alleen bijna de drukste, maar ook de leukste jaren van mijn leven.
De Pers was een van de origineelste dagbladen van dit land, met ongewone mensen, dito verhalen en een onstuimige energie. Dat is leuk, hoor: dertig mannen en vrouwen aan tafel zetten en zeggen: “Jongens, leg weg die andere kranten. Vergeet die verhalen. Waar willen we het vandaag echt over hebben? Want dat kan. Alles mag!”
U zult begrijpen dat ik met meer dan normale belangstelling vorige week alle nieuws rondom de verdwijning van deze krant heb gevolgd. Daarom beveel ik u ook zeker het verhaal aan dat we vandaag hebben van De Pers-redacteur Mark Koster, die vertelt hoe het voelt om in het zinkende schip te zitten.
Wat valt er verder van te zeggen? Ik denk vooral dit: een land krijgt de kranten die het verdient. Wat er verder met De Pers gebeurt, hangt helemaal af van wat u er als lezer voor over hebt. U vond ‘m leuk en goed als gratis krant, da’s duidelijk. Als veel mensen bereid zijn voor De Pers in gedrukte of een andere vorm te betalen, zal die krant overleven of een nieuw leven krijgen. Zo niet, dan is het afgelopen. Dat zijn de harde wetten van de markt, waaraan ook wij als HP/De Tijd moeten voldoen.
Want het zal u niet zijn ontgaan dat ook wij onszelf opnieuw aan het uitvinden zijn. Vanmiddag heb ik weer een vergadering over de nieuwe site, morgen een bijeenkomst met het reclamebureau dat de lancering van het nieuwe maandblad gaat begeleiden. Spannend, hoopvol, inspirerend en vele andere clichés zijn toepasbaar op deze bijeenkomsten. En dat we er flink tegenaan gaan, et cetera, et cetera. Maar aan de eindstreep moeten we u en de adverteerders ervan overtuigen dat het de moeite waard is wat wij maken. Daar ga ik natuurlijk wel van uit. Maar uiteindelijk is het woord dus aan u.
