Spring naar de content

Groeten uit Iran

In het interview met Marjane Satrapi dat begin dit jaar in dit blad werd gepubliceerd, legde de striptekenares en filmmaakster uit hoe de hemel boven Teheran – die ze al heel lang niet gezien heeft – in haar herinnering steeds mooier wordt. De Iraanse (die als balling in Parijs leeft) realiseert zich hoezeer de herinneringen aan haar geboorteland met het verstrijken van de tijd onvermijdelijk beginnen te verkleuren. In Poulet aux prunes – een bewerking van haar eigen beeldroman – is dat besef uitgewerkt tot een effectief stijlmiddel. Een deel van de scènes is ingekleurd in overdadig zoete pasteltinten, terwijl elders de kleuren juist zijn weggevaagd en het beeld op zwart-wit lijkt te zijn gezet. Dat spel met kleur en vorm verleent de film iets sprookjesachtigs en onwerkelijks. Normaal gesproken worden filmmakers geprezen om de ‘authenticiteit’ van hun beelden. Bij Poulet aux prunes ligt het precies omgekeerd. Dit is een film over verhalen van weleer, over heimwee, over herinneringen. De tijd heeft daar vat op gekregen, en dus zijn die herinneringen vervormd, uitvergroot, ingesleten of verkleurd. En zó worden ze dus ook aan de kijker gepresenteerd. De kleur van de hemel boven Teheran doet denken aan opgepimpte ansichtkaarten uit de jaren vijftig.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Marjane Satrapi baarde in 2000 opzien met haar autobiografische stripverhaal Persepolis en had zeven jaar later als co-regisseur een belangrijk aandeel in de verfilming van dat boek. Het resultaat was een speelse, onconventionele tekenfilm die jubelende kritieken kreeg en voor een Oscar genomineerd werd.

Aan Poulet aux prunes ligt andermaal een eigen boek ten grondslag, en ook nu weer deelt Satrapi de credits van de regie met Vincent Paronnaud. Maar dit keer bestaat de film voornamelijk uit live-action beelden, zo nu en dan doorsneden met wat fragmenten animatie. Het verhaal is losjes gebaseerd op de lotgevallen van Satrapi’s oudoom, een beroemde violist die aan hevige depressies leed. Satrapi vermengde de verhalen die over deze Nasser Ali Khan de ronde deden met andere herinneringen uit de familiedoos en creëerde daarmee een nostalgisch beeld van het Iran van de jaren vijftig.

Twee opeenvolgende tegenslagen hebben Nasser Ali (Mathieu Almaric) de levenslust ontnomen. Zijn viool is onherstelbaar beschadigd en kan niet worden gerepareerd of vervangen. Daar komt bij dat hij op straat een vroegere geliefde is tegengekomen, die hem tot zijn ontzetting niet meer lijkt te herkennen. Daarmee is de maat vol voor Nasser Ali. Hij gaat in bed liggen wachten op de dood. Dat klinkt overigens een stuk deprimerender dan het in de praktijk uitpakt. Dit is geen sombere film – hooguit eentje met een stevige dosis melancholie. Een dwingende verhaallijn ontbreekt. Maar storend is dat nauwelijks. Satrapi en Paronnaud houden de kijker bij de les door voortdurend heen en weer te springen in de tijd. Ook stilistisch wordt er veel geschakeld, waarbij de meest uiteenlopende stijlen en technieken de revue passeren. Poulet aux prunes is een een onderhoudende collage van verkleurde herinneringen aan een land dat niet meer bestaat (of misschien wel nooit bestaan heeft).


Poulet aux prunes. Regie: Marjane Satrapi & Vincent Paronnaud. Vanaf 19 april in de bioscoop.