Opa mag niet meer plagen

Wij willen het fenomeen niet kleineren of ridiculiseren, maar een beetje overdreven komt het ons wel voor. Pesten bij ouderen, tsja, je zou zeggen dat je op zekere leeftijd toch zoveel levenservaring hebt opgedaan dat je óf terugmept, desnoods met het handtasje van de buurvrouw, al dan niet voorzien van een stoeptegel, óf je haalt je schouders op over de grappen en grollen die worden gemaakt, waarna je zult zien dat de lol er snel vanaf is.

Maar dat Nationaal Ouderenfonds, bij monde van directeur Jan Romme, hanteert grote woorden: er zou sprake zijn van een ‘botsing’ tussen ‘zieke en gezonde’ mensen, tussen, jawel, ‘arm en rijk’.
Volgens het fonds zijn de pestkoppen van nu dezelfde als die van pak ‘m beet zeventig jaar geleden. Maar ze doen het in de bejaardenhuizen ‘geniepiger’ door bijvoorbeeld mensen consequent buiten te sluiten van het dagelijkse kaartmomentje.

Doordat de verzorgers het al heel druk hebben, ontbreekt de tijd om de grootste klieren aan te pakken. Het Nationaal Ouderenfonds komt daarom met een Platform, waar ‘zorgmedewerkers ervaringen en kennis kunnen uitwisselen’.

Ik denk aan wijlen mijn opa Jan, die zijn laatste jaren sleet in Huize Jacob te Amsterdam. ’s Avonds wilde hij nog wel eens langs de kamers gaan van zijn medebewoners en dan verwisselde hij de glaasjes met water op de nachtkastjes waarin de oudjes hun gebitten bewaarden. De consternatie ’s ochtends in de kamers en op de gangen kon hem niet groot genoeg zijn. Opa werd wel eens teruggepakt als hij ’s middags een dutje deed in zijn fauteuil. Met zijn mond half open strooide iemand dan een beetje zout op zijn tong.
In deze tijd zouden ze mijn opa en al die andere ondeugende geinponems waarschijnlijk aangegeven hebben bij dat Platform.