Alabama Shakes: een uilenbril met een gouden stem
Ze heeft niet het figuur van Beyoncé, maar is rond en vrij plomp. Ze heeft ook niet de uitstraling van rock-zangeres Courtney Love, maar oogt juist vrij ingetogen en timide. Ze draagt een bloemetjesjurk en een uilenbril en ze heeft een ongemakkelijke houding. Hoe kan Brittany Howard van de Alabama Shakes ‘de sensatie uit Amerika’ zijn (aldus Matthijs van Nieuwkerk gisteren in De Wereld Draait Door)?
Het antwoord: hang haar een gitaar om en wacht tot ze haar scheur open trekt en kolkend ‘Hold on’ snerpt. Dan wordt duidelijk dat dit dé band van nu is.
Gisteravond stonden de Alabama Shakes in de kleine Amsterdamse zaal Bitterzoet. Het was een uitgesteld optreden, want eigenlijk zouden ze zondag de 29e april een middagconcert geven tot dat vorige week per mail snel om werd gezet naar de dinsdagavond. Hoe dan ook was het volledig uitverkocht en stonden er voor de deur mensen om de schaarse tickets te bedelen.
Niet gek. Na hun optreden op het toonaangevende SXSW-festival in Texas werden de Alabama Shakes door meerdere recensenten een zinderende sensatie genoemd. En een wereldster als Adele liet al vroeg weten dat ze hen te gek vond.
Zo geschiedde het dat deze wat onooglijke band uit Alabama de wereld over vliegt om de hype waar te maken. Best even wennen. Een jaar geleden bestond de wereld van Brittany Howard nog uit het postkantoor waar ze haar geld verdiende, vertelde ze Giel Beelen.
De vraag is: zijn ze de hype waard? De eerdere sensatie uit Amerika, Lana del Rey, bleek namelijk live niet zo bijzonder en innemend als op haar plaat. Hoe zit dat met de Alabama Shakes?
Welnu: het dak ging er af in Bitterzoet. Het concert was fantastisch. De liedjes van hun onlangs uitgekomen debuutalbum Boys & Girls lijken live nog beter te zijn dan op plaat. Howard schudt met haar afro, schreeuwt en perst de woorden uit haar lichaam. Tot de liedjes afgelopen zijn. Dan buigt ze zich rustig over haar gitaar om die te stemmen. Het publiek ziet haar haar. Howard ziet haar snaren. Een klein minpuntje. We willen namelijk van haar horen dat ze zelf nog niet kan geloven dat ze een jaar geleden postbeambte was en dat ze nu in Amsterdam staat. Dat de wereld aan hun voeten ligt. Dat het bizar is dat dit hen zomaar overkomt. Of desnoods iets zoetsappigs over the American dream.
Maar dat doet ze niet. Ze maakt met haar band keurig de show af. Gaat van het podium. Komt nog een keer terug voor een toegift. En dat was het. Ondanks het gebrek aan contact verliet het publiek uitgelaten de zaal: dit was zo’n concert waar je later nog eens aan kon memoreren. ‘Ik was erbij, toen ze nog in Bitterzoet stonden.’
Hoe kan het dat juist deze band de nieuwe sensatie is? Juist die doodgewone voorvrouw zorgt ervoor dat het hier echt over de muziek gaat. Het is tegenwoordig een statement te noemen als een zangeres niet halfnaakt in schaarse lingerie over een podium huppelt om anderen te vermaken terwijl op de achtergrond haar pophit, die een of ander producers-team heeft geschreven, klinkt.
Nee, hier trekt een postbeambte uit Alabama gewoon haar scheur open en zingt met hart en ziel. Een verademing. Vergeet de popsterren met hun inwisselbare deuntjes, het gaat hier weer over de muziek.
Een trend die, als we zo kort door de bocht mogen zijn, onder andere is ingezet door Adele. Een mollige zangeres met een dijk van een stem die zelf, ja geheel zelf, liedjes heeft geschreven die wereldwijd zijn omarmd. Zo sterk zelfs dat ze alweer bijna je neus uitkomen. Maar het zijn tenminste echte liedjes. Van een artiest. Die iets anders wil vertellen dan ‘ik ben mooi en heet en ik kom naar je toe deze zomer’.
Daarom zijn de Alabama Shakes juist van deze tijd: geweldige rockmuziek, zonder opsmuk. En dat is meer dan goed genoeg.
