Nog éven naar de wc – waarom vrouwen zo langzaam vertrekken
Zondag. Vandaag had u een bezoek gepland aan een familielid, wilde u naar het voetbal gaan kijken of moest u nog de laatste weekendboodschappen doen. Het gaat waarschijnlijk als volgt. Terwijl manlief opstaat van de bank en naar de voordeur loopt, trekt hij zijn jas aan. Daarin zitten al zijn sleutels en portemonnee. Precies een minuut nadat hij opstond, staat hij klaar om te gaan.
Nadat mevrouw opstaat loopt ze eerst naar de spiegel en kamt ze haar haar, waarna ze besluit dat deze sjaal toch minder goed past bij haar jurk dan die andere – of dat de hele outfit die ze vanmorgen droeg leuker stond dan deze die ze nu draagt. Ondertussen denkt ze na over welke tas ze gisteren bij zich had, want daar zitten immers haar geld en sleutels in, en het is een andere tas dan die ze vandaag mee wil nemen. Dan is nog de lippenstift belangrijk, die zit namelijk weer in een andere tas, en die is ze kwijt. Het gaat natuurlijk niet alleen om haar uiterlijk. Terwijl ze naar de derde tas zoekt, checkt ze namelijk meteen of de tuindeur wel op slot zit en of de slaapkamerdeuren wel dicht zitten – zodat de kat niet op het bed kan in hun afwezigheid. Ze bekijkt ook nog even voor de zekerheid of het fornuis wel uitgedraaid is – dat is een lichte neurose die ze nu eenmaal heeft. Soms loopt ze twee keer langs het fornuis omdat ze vergeten is dat ze de eerste keer al gekeken heeft. En als ze dan toch in de keuken staat ruimt ze nog even de laatste ontbijtdingen op die er nog staan, de pot chocopasta en de kruimels die op tafel liggen. Dat staat toch netter. Je moet ook een beetje denken aan hoe het er uitziet als je straks weer thuiskomt.
Nog even naar de wc
Nu is ze op weg naar de voordeur maar net voordat ze daar aankomt, bedenkt ze dat een wc-bezoek niet overgeslagen kan worden. Soms denkt ze pas aan het wc-bezoek als ze al buiten staat, en gaat ze ervoor terug. Op de wc vraagt ze zich af of de verwarming wel uitgedraaid is, of had die vandaag nog niet aangestaan? Een seconde twijfelt ze nog over welke jas ze zal dragen – echt niet langer dan een seconde hoor. Terwijl ze de deur nog achter zich op slot draait, stapt de buurvrouw naar buiten. “Oh! Ik was nog iets vergeten te vertellen…” Ze kletst vijf minuten met de buurvrouw, dat is erg kort voor haar doen.
Meneer zit inmiddels al ruim een kwartier in de stationair draaiende auto en is chagrijnig. Waarom duurt dat weggaan al-tijd zo lang? En wat kan hij ertegen doen? Rustig blijven zitten tot ze klaar is met al die dingen en dan pas zijn jas aandoen, heeft weinig zin zo merkte hij: dan denkt ze namelijk dat hij rustig is blijven zitten en dat zij dus alle tijd heeft. Zenuwachtig steeds op de klok kijken of iets erover zeggen schiet ook niet op, dan krijgt hij namelijk meteen opdrachten: “Kijk jij anders of de kat wel binnen is, wil je? Je kunt hem roepen met dat belletje, nee op zijn naam reageert hij niet meer. En of hij wel eten heeft gekregen. Anders geef je hem nog een half blikje, er staat er al eentje open. Nee niet die! Die ernaast.” Of gesnauw. “Ja als je wilt dat we opschieten moet je ontbijttafel voortaan wat beter opruimen!” Alvast naar buiten lopen is een andere optie. Daar kan hij dan nog minstens vijftien minuten in meditatieve rust op haar wachten.
En hij háát wachten.
Man, besef dat je de enige niet bent
Wat doe je eraan? Niets, denk ik. Beseffen dat je niet de enige bent in ieder geval. Het is nou eenmaal zo dat – de meeste – vrouwen wat meer tijd nodig hebben voor hun uiterlijk, dat zij meerdere tassen bezitten en daardoor alles altijd kwijt zijn, maar die verschillende tassen zijn Belangrijk dus dat is het zoeken waard. Dat zij iets beter opletten op dingen zoals het gasfornuis dichtdraaien, of de achterdeur die nog wel op slot moet, dat zij – over het algemeen – een iets beter inzicht hebben in de kinderen die nog wel hun jas moeten dichtritsen voor de gure wind die er vandaag staat in tegenstelling tot gisteren. Zij heeft een beter overzicht – daar kan hij nog wel iets van leren. En hij is gewoon sneller – daar kan zij een puntje aan zuigen. U bent niet de enige.
