Spring naar de content

Doping is óók gewoon handel

In de boeiende Volkskrant-berichtgeving van zaterdag legde ex-manager Theo de Rooij omslachtig uit dat ze bij de Rabobank wielerploegen lange tijd niet echt tégen doping waren, maar er ook zeker niet vóór – je hoeft geen goede verstaander te zijn om daar een bekentenis van te kleien. Eén detail viel me op: Stefan Matschiner, de man die in Wenen een bloedbank runde waar verschillende Raborenners hun bloed opsloegen om het op een gewenst moment weer intraveneus te laten uitkeren, is afgestudeerd als econoom.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Kort voor de grote bankencrisis van 2009 viel Matschiners minibankje al om. De ex-atleet ging de cel in. In de Volkskrant vertelde hij hoe hij door Europa reisde, zijn klanten achterna, een achterbak vol bloedzakken. Altijd in maatpak, dan werd hij niet aangehouden bij de grens.

Zo gewiekst zijn ze, die dopingsmokkelaars.

Ik zag hem rijden, op weg naar een hotelkamer ergens in de Alpen, waar een renner zat te wachten op zijn beloofde litertje. Bernhard Kohl bijvoorbeeld, die jarenlang nauwelijks vooruitkwam, totdat hij lichaamseigen, verrijkt bloed begon te tanken. Opeens reed hij iedere dag voorop, en dreigde hij zelfs de Tour te gaan winnen. Zaterdag vertelde Matschiner dat Kohl de Tour van 2008 zou hebben gewonnen, als hij nog een extra bloedzakje had willen laten inspuiten. Kohl durfde niet, werd slechts derde en niet veel later betrapt op weer een heel andere vorm van ongeoorloofde preparatie.

Hoe moet dat gegaan zijn, die dag?

‘Bernie, nog eentje en je pakt ze allemaal morgen.’
‘Nee Stefan, genoeg is genoeg.’
‘Genoeg is niet genoeg. Ben jij nou een topsporter?’
‘Ik wil het niet.’
‘Maar je kunt de Tour winnen! Wíj kunnen de Tour winnen!’
‘Nein.’

Daar zat Stefan Matschiner dan. Hotelkamer geboekt, duizenden kilometers gereden met altijd dat risico aangehouden te worden, al dat geregel, al die risico’s, al dat geld geïnvesteerd… En nu het allemaal in één klap terugverdiend kon worden – met dikke winst ook nog, krabbelde Kohl terug.

Een beetje handelaar had die bloedzak nog voor een aardig prijsje aan een van Kohls collega’s kunnen overdoen (‘Zo goed als nieuw’), maar niet-lichaamseigen bloed is dan weer makkelijk op te sporen, dat hadden Alexander Vinokourov en Tyler Hamilton wel aangetoond.

Slechte investering. Onverteerbaar, voor een beetje bankier.
Maar wat zei de afgestudeerd econoom in het Volkskrant-interview? ‘We wilden alleen maar uit de kosten komen.’

Al dat gedoe en quitte spelen was genoeg… Laat dat dan in elk geval een leugen zijn.

 

Onderwerpen