Boarding over 100 jaar: het eerste sterrenschip
Reizen naar de sterren: dat kan helemaal niet wegens te ver weg. Toch is er nu geld vrijgemaakt om het eerste sterrenschip te bouwen.
Hadden ze soms geld over? Dat was de eerste gedachte toen we vernamen dat het 100 Year Starship Project een half miljoen dollar startsubsidie heeft gekregen van het Amerikaanse ministerie van Defensie. Want voorlopig kan er geen sprake zijn van een return on investment. Misschien is ‘100 Year Starship’ wel het project met de langste looptijd ooit: honderd jaar. Maar dat is eigenlijk ook maar een gooi. Niemand weet wanneer we naar de sterren kunnen reizen. En niemand weet of we dat eigenlijk wel moeten willen. En dan toch al dat geld ervoor uitgeven. Waarom?
Boegbeeld van het project is Mae Jemison, in 1992 de eerste vrouwelijke gekleurde astronaut. Zij vindt het belangrijk dat we nu al voorbereidende werkzaamheden moeten verrichten om later – en dan spreken we dus over véél later – een interstellaire reis mogelijk te maken. Zo’n reis is met de huidige technologie onbegonnen werk: we zouden alleen al duizenden jaren onderweg zijn naar de dichtstbijzijnde ster, Alpha Centauri. André Kuipers cirkelt met een slakkengangetje van slechts 27.000 kilometer per uur rond de aarde. Dat is sneller dan een geweerkogel, maar in astronomische dimensies stelt het niks voor. Om een idee te geven: met dat vaartje is hij 165.000 jaar onderweg naar Alpha Centauri.
Onhaalbare kaart
Het moet dus echt heel erg veel sneller. Maar zelfs wanneer we met de lichtsnelheid zouden kunnen reizen – driehonderdduizend kilometer per seconde – dan zijn we nog vele, vele jaren van huis. Alleen de brandstofvoorziening om de vereiste snelheid te bereiken is al een onhaalbare kaart. Eigenlijk zijn er maar heel weinig mensen met verstand van zaken die verwachten dat we ooit naar de sterren kunnen reizen. En als we het zouden kunnen, zouden we het dan wel moeten willen? Wat gaan we er doen? Wie schiet er wat mee op? Tot dusver zijn we alleen nog op de maan geweest, een schamele 384.000 kilometer verderop. En dan zouden we binnen enkele generaties al klaar zijn om door het serieuze universum te suizen?
Maar tot de verbeelding spreekt het natuurlijk wel. En tja, je moet érgens beginnen. Dus laten we nu toch alvast maar gaan zoeken naar de energievoorziening van een toekomstig sterrenschip, zo redeneert Mae Jemison, dan zullen latere generaties ons dankbaar zijn. En er is veel meer dat we alvast kunnen uitzoeken: hoe mensen lange tijd met elkaar kunnen samenleven, hoe ze in hun levensbehoeften kunnen voorzien en welke technologieën er straks allemaal nodig zijn. Dat gaat geen sluitende business case opleveren, dat voelen we al aankomen, maar geld verdienen is dan ook niet het doel. Het eerste doel is een organisatie opzetten die honderd jaar kan blijven bestaan. De startsubsidie wordt dus ongetwijfeld gestoken in de overheadkosten. Daarna gaan ze bij 100 Year Starship nadenken over de reis die onze achterachterachterkleinkinderen vast niet gaan maken.
