Huilen Joan, huílen!
Na een tenenkrommend optreden in Bakoe doet Joan Franka irritant luchtig over haar verlies.
Eerst even kortst mogelijke samenvatting van donderdagavond: Joan Franka ging roemloos ten onder in de halve finale van het Eurovisie Songfestival. Volkomen terecht, want ze zong vals. Of, zoals commentator Jan Smit het nog diplomatiek uitdrukte, ‘het was hier en daar onzuiver’. En dan was er die misplaatste hoofdtooi, waarover inmiddels alles wel is gezegd. Hoe dan ook, Joan Franka verloor Europa’s grootste zangwedstrijd. Maandenlang waren we ervoor opgehitst, want ditmaal zouden we werkelijk een kans maken. De bookmakers, de eerdere winnaars, de buitenlandse verslaggevers ter plekke: allemaal zagen ze het zitten.’Tooi tooi tooi Joan’, resoneerde het op Twitter. Twee miljoen Nederlanders namen hoopvol plaats voor de buis. Zouden we dan eindelijk…?
Maar Joan verloor. En niet zo’n beetje ook. Haar eerste reactie kwam kort na de show bij Knevel & Van den Brink. Een betoog van ABN Amro-topman Gerrit Zalm werd ervoor onderbroken. Joan zei: “Jammer, kan gebeuren” en “We zijn hier nog vier dagen, dus we gaan nog vier dagen feesten”. Voor de NOS-microfoon zei ze later: “Het was een hele bijzondere ervaring, het was heel cool om op zo’n groot podium te staan. Ik ga weer lekker verder met mijn album.” Over het valse zingen: “Het kan gebeuren, ik ben een mens en geen machine.”
Dat is dus precies wat een ontgoochelde natie niet wil horen. We willen emoties voelen die passen bij de onze, of tenminste iets waarin enige verslagenheid doorklinkt. Maar eigenlijk willen we een verliezer het liefst zien huilen. En in het geval de verliezer zelf debet is aan zijn ondergang (bijvoorbeeld door vals te zingen), dan verwachten we een blijk van schuldbewustheid. Niets zo irritant als iemand die laconiek doet over een misser die namens het ganse volk is begaan. Eigenlijk kan Joan het beste een voorbeeld nemen aan sporters. Zei Arjen Robben “Jammer, kan gebeuren” na zijn gemiste penalty? Zei Sven Kramer “Ik ben een mens en geen machine” na zijn fatale wissel? Nee, ze zijn ontgoocheld, zó erg dat we er zelfs medelijden voor kunnen opbrengen. En dat leidt dan vanzelf weer tot sympathie. Voor Joan Franka hebben we dat tot dusver nog niet gevoeld.
Kijk Joan, zó zien we verliezers graag:
