Spring naar de content

Een kannibaal als jij en ik

Sinds dit weekeinde ben ik geobsedeerd door The Miami Zombie.Iedere ochtend surf ik nog voor ik een ontbijtje heb weggewerkt naar de internetpagina van The Miami Herald om te zien of er weer nieuwe details naar buiten zijn gekomen. En ik word telkens op mijn wenken bediend. Al zijn die details nooit bevredigend. Hoe komt dat toch?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Ivo van Woerden

Voor wie het gemist heeft: zaterdagmiddag zo rond twee uur ‘s middag fietste ene Larry Vega rustig langs de MacArthur Causeway toen hij op een bizar tafereel stuitte. Twee naakte mannen lagen op het trottoir. Eentje was het gezicht van de ander aan het aanvreten. Vega (je zal overigens maar zo heten en een kannibaal treffen) riep: ‘Get off!’. Maar de kannibaal wilde niet luisteren.

Daarna belde hij de politie. De ene na de andere auto arriveerde ter plaatse. Een van de agenten beval de kannibaal te stoppen. Daarop gromde hij en bleef doorkauwen. De agent schoot hem dood. Het aangevreten slachtoffer werd naar het ziekenhuis gebracht. Hij leefde nog, maar had geen ogen meer. En geen neus. Zijn gezichtshuid was afgestroopt en zijn mond was verdwenen. Hij had alleen nog maar een sikje.

Omdat de namen niet bekend waren, werd de kannibaal vast The Miami Zombie gedoopt. Zijn daad doet immers denken aan de populaire serie The Walking Dead die nu in Amerika wordt uitgezonden. Hierin probeert een groepje mensen te overleven in een wereld die stikt van de zombies die hen, als het even kan, proberen te pakken en daarna middels een gore beet, te infecteren met… Ja, met wat eigenlijk? Naja, iets waar je dus ook zombie van wordt.

Terug naar de kannibaal. Het toeval wil dat The Miami Herald op een steenworp van het bizarre tafereel kantoor houdt. Boven op hun gebouw staan bewakingscamera’s en die hebben alles, wel van een afstand, gefilmd. Eerst was er een filmpje vrijgegeven waarbij alleen vier blote benen te zien waren die onder een viaduct uitstaken. En sinds gisteren is er een nieuw, langer, filmpje vrijgegeven waarop vaag te zien is hoe de ene man de ander begint aan te vreten.

LSD
Sinds maandag weten we dat de kannibaal Rudy Eugene heette. Hij was 31. Zijn ex-vrouw vertelde aan een lokaal tv-station dat Rudy geen mentale problemen had, maar wel altijd het gevoel had dat de wereld tegen hem was. De politie vermoedt dat hij een overdosis van een LSD-variant in zijn systeem had. Onlangs trokken vier andere mensen door eenzelfde overdosis hun kleding uit en werden agressief.

Sinds dinsdag weten we dat het slachtoffer Ronald Poppo heet. Een zwerver die daar toevallig lag. Rudy Eugene bleek volgens The Herald naakt langs de weg te rennen, hield even halt in de schaduw, trof daar Poppo aan en begon aan zijn kannibalistische toer. Hij was er achttien minuten mee bezig toen hij gestopt werd.

Ik las dat vanmorgen vroeg en dacht: ‘Dus toch een zwerver. Aha’. En daarna was ik nog steeds niet tevreden. Want: kenden ze elkaar? Zei de zwerver iets tegen Eugene? Iets dat ook maar een beetje kan verklaren waarom die besloot zijn gezicht aan te vreten? En als ik dat weet dan ben ik denk ik nog niet tevreden.

Stiekem, ik geef het maar gewoon toe, zou ik het van dichtbij willen kunnen bekijken. En horen. Gewoon omdat het zo onbegrijpelijk bizar is dat ik het waarschijnlijk pas echt geloof als ik het gezien heb.

Horrorfilms
De vrijgegeven filmpjes stellen wat gruwelijke details betreft teleur en maken de fascinatie alleen maar groter. Juist omdat ze zo vaag zijn. Het is net als bij horrorfilms waarin de momenten met naderend onheil dat je niet kunt zien, altijd de engste zijn. Waardoor je je op het allerergste voorbereid en je, als je het dan eenmaal in beeld komt, vindt dat het best meevalt.

De Ierse achtiende eeuwse filosoof Edmund Burke zei in zijn boek A Philosophical Enquiry into the Origin of our Ideas of the Sublime and Beautiful al dat de angst-emotie een vorm van ‘pleasure’ oproept. Zolang die angst niet te dichtbij komt.

Uiteraard is er later onderzoek gedaan naar waarom we überhaupt beangstigende situaties willen zien. Waarom zou je bijvoorbeeld vrijwillig naar een horrorfilm gaan om zo’n twee uur naar dood, verderf, pijn en angst te kijken? Wat blijkt: angstgevoelens leveren een vorm van plezier op. Hoe angstiger een moment, hoe groter dat plezier wordt. Daarbij speelt opluchting als het is afgelopen ook een rol.

Uit het artikel A Theory of Human Curiosity van D.E. Berlyne in The British Journal of Psychology leren we dat nieuwsgierigheid voortkomt uit zelfbescherming. Als je iets begrijpt, leer je ook hoe je je ertegen kunt wapenen. Je gaat signalen herkennen en daardoor beter voor jezelf kunnen zorgen.

Wie wil er nou niet koste wat kost voorkomen dat een man je met huid en haar opeet langs een snelweg? Ik blijf dus nog even doorspeuren naar meer details. Je kunt niet goed genoeg voorbereid zijn.

UPDATE: Inmiddels zijn er foto’s naar buiten gekomen. Kun je je niet bedwingen, klik dan hier (pas op, schokkend).

UPDATE: het interview met de vriendin van Rudy Eugene. Ze denkt dat hij óf door iemand is gedrogeerd. Óf dat er voodoo in het spel is.

UPDATE 13-6: het gaat goed met het slachtoffer. Er is een foto vrijgegeven van na de operatie. Die is hier te zien (pas op schokkend).

Bekijk het filmpje hier:

Onderwerpen