Mag voetbal alsjeblieft weer gewoon sport zijn?
Op zoek naar een onderwerp surfte ik naar de Volkskrant-site en raadpleegde de afdeling ‘cultuur’. Misschien hoopte ik op een essay over het antisemitisme bij Richard Wagner, of op een beschouwing over het ondergangsdenken na Oswald Spengler, in elk geval tref ik iets anders aan. Daar staat het. Onder de berichten dat het Louvre een schilderij claimt en dat Paul de Leeuw commercieel gaat in Vlaanderen: “Ruud en Estelle Gullit gaan scheiden”.
Mijn culturele honger wil onmiddellijk worden gestild, dus klik ik door en lees dat het echt waar is. Er waren problemen in de relatie en “na recente onthullingen” heeft de voetballer een scheiding aangevraagd. Om wat voor onthullingen het gaat, wordt helaas niet vermeld, maar ik heb daar zo mijn ideeën over. Je denkt al snel aan iets buitenechtelijks.
Cultureel als ik ben, leef ik mee met Estelle. Ik woon praktisch naast de kapper, waar zij altijd haar Mercedes voor de deur parkeert. Maar inderdaad: ik heb haar al een tijd niet meer gezien. Jammer, want telkens als ik Estelle – helemaal opgetuigd – de kapper weer zag verlaten, dacht ik: “Lucky Ruud”.
Met zo’n oom en zo’n man is Estelle de ideale voetbalvrouw. Onbegrijpelijk dat over haar nog geen dramaserie is gemaakt. En het kan nog, want door de scheiding is zij actueler dan ooit. Het drama is in de maak. Voor RTL Boulevard liggen ze al in de bosjes.
Bij grote toernooien wordt voetbal ineens kunst en cultuur. Schrijvers, acteurs, cabaretiers en andere intellectuelen blijken ineens al jaren lang gefascineerd te zijn door “het theater” dat voetbal heet. Maar niet alleen zij. Ook de kerken hebben inmiddels het voetbal ontdekt. In Duitsland zijn er in verschillende godshuizen grote videoschermen geïnstalleerd, opdat de gelovigen niets hoeven te missen van hun ware interesse.
En dan kan Nederland natuurlijk niet achterblijven. Zo las ik dat Peter Verhoeff, synode-preses van de Protestantse Kerk Nederland, van mening is dat “de kerk iets met voetbal moet willen”. Zijn redenering is eenvoudig: “Voetbal heeft een plek in het leven. En dus een plek in de kerk”. Om zijn betoog kracht bij te zetten, citeerde de synode-preses zelfs de Süddeutsche Zeitung, waar een theoloog naar aanleiding van Bayern München-Chelsea had geschreven: “We willen allemaal Drogba zijn, maar meestal zijn we Schweinsteiger of Robben. Dat is het verlies dat we uit ons eigen leven zo goed kennen. Verlies is niet mooi. Het is gewoon. En dat is zo groots aan voetbal: het is als het leven zelf”.
Willen wij allemaal een Drogba zijn, maar zijn wij meestal een Schweinsteiger of Robben?
Ach…jezus, wat een losers, die Schweinsteiger en die Robben! Al zou ik, als ik aan hun bankrekeningen denk, best willen ruilen. Ik bedoel maar: laten wij hopen dat Nederland snel wordt uitgeschakeld. Dan kan voetbal gewoon weer een sport zijn.
