Spring naar de content

Emile Roemer in je brievenbus, hoe leuk is dat?

Alle politieke partijen hebben een eigen blad. Op HP/De Site nemen we elk weekend zo’n partijorgaan onder de loep. Deze week: hoe lezenswaardig is de Tribune, het periodiek van de SP?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Roelof Bouwman

Wat een rare naam voor een partijblad!

Klopt, maar daar is een historische verklaring voor. De mensen die in 1965 de Tribune oprichtten en zeven later (in 1972) de SP, waren namelijk orthodoxe communisten. Ze vonden dat de CPN te soft was geworden en te veel afstand had genomen van Josef Stalin en Mao Tse-tung. En omdat de krant van de CPN tot 1937 de titel Tribune droeg, besloten ze die naam weer van stal te halen. Om het nog iets ingewikkelder te maken: aanvankelijk heette het blad Rode Tribune.

Klopt het gerucht dat de cover van de Tribune vroeger standaard was voorzien van de konterfeitsels van Stalin en Mao?

Ja, dat gerucht klopt. Maar in 1974 is de SP daarmee gestopt. Wel bleef de Tribune tot 1980 een ondertitel houden die was ontleend aan Mao’s Rode Boekje: ‘Durf te strijden, durf te winnen’.

Hoe vaak verschijnt de Tribune?

Elf keer per jaar, op magazineformaat (32 pagina’s). Alle circa 45.000 partijleden krijgen het blad in de bus.

Is de Tribune een echt clubblad?

Jazeker. Kritische geluiden over de SP zul je er tevergeefs zoeken, zowel fractievoorzitter Emile Roemer als partijvoorzitter Jan Marijnissen hebben een eigen column en vooral voor Roemer geldt dat hij om de haverklap wordt geïnterviewd. Ook staat hij vaak breedlachend op de cover.

Maar er was in 2005 toch een echte journalist aangesteld als hoofdredacteur van de Tribune?

Klopt, dat was Elma Verhey, afkomstig van Vrij Nederland. Maar ze werd al snel geschorst vanwege haar voornemen om een artikel over de dissidente SP-senator Düzgün Yildirim in de Tribune te publiceren. De partijtop vond dat verhaal ondeugdelijk.

Valt er in de Tribune ook iets te lachen?

De achterpagina is al sinds 1996 het domein van ‘Theo de Buurtconciërge’, een strip van Wim Stevenhagen. U kent hem wellicht als de voormalige compagnon van Gerrit de Jager, met wie hij vroeger de fameuze stripreeks rond de familie Doorzon maakte.

Welke rubriek in de Tribune mag nooit overgeslagen worden?

Da’s een makkelijke: de prikbord-pagina. Neem bijvoorbeeld de aflevering van juni. Eerst krijgen we een ronkende ingezonden brief van de hoogbejaarde trotskist Maurice Ferares voor de kiezen, inclusief prachtzinnen als deze: “Alleen een regering van de linkse partijen, die beschermd wordt met brede buitenparlementaire actie van het onderdrukte volk, zal de macht van de banken kunnen breken en een eind kunnen maken aan de afbraak van het levenspeil van de volksmassa’s.” En dan daarnaast een foto van het (waarschijnlijk) oudste SP-lid, de “bijzonder fitte, sigaren rokende” mevrouw Bosman (97) uit Deventer. Emile Roemer, zo lezen we, had zelf willen komen om haar te feliciteren, maar door de drukte in de Tweede Kamer en rond de komende verkiezingen ontbrak daarvoor de tijd. “Maar als ze honderd wordt, ben ik er zeker!”. Mooi toch?

Volgende week in onze partijbladenrubriek: Liber, het huisorgaan van de VVD.