Spring naar de content

Waarom verandert toch altijd alles maar?

Grüss Gott Liebe Mannschaft en Ciao cari Azzuri,

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Waarom verandert toch altijd alles maar? Waarom kan niet alles gewoon blijven zoals het was? Het was toch goed zo?

Nog geen vijf jaar geleden had ik voor Duitsland-Italië mijn televisie niet eens aangezet. Had het nog tien keer de finale kunnen zijn: Duitsland-Italië, dat ging me net even te ver.
Duitsland-Italië, de onkundige tegen de onwillige, 11 uiterst onsympathieke proleten tegen 11 buitengewoon ergerlijke macho’s. Duitsland-Italië, voor eeuwig een 0-0. Basler tegen Gattuso, Matthäus tegen Massaro, Effenberg tegen Dino Baggio.

Milaan Centraal
Je kon beter naar een stevig auto-ongeluk kijken dan naar een willekeurige Duitsland-Italië, tot voor vijf jaar geleden. Bij Italië hadden ze af en toe nog wel eens een aardige speler maar die was vaak te bescheiden waardoor ze hem vaak gewoonweg vergaten op te stellen (Roberto Baggio) óf zo van zichzelf vervuld was dat de rest van het team nog liever een maand op Milaan Centraal kampeerde dan dat ze de bal aan hem gaven (Francesco Totti). Vaak speelden de Italianen op een toernooi de eerste drie wedstrijden gelijk, gingen op doelsaldo een ronde verder en besloten voortaan uitsluitend nog verdedigers op te stellen, een tactiek die ze vaak rechtstreeks naar de finale voerde.

En de Duitsers… Nou ja, die hadden al sinds Wolfgang Overath (stijlvolle middenvelder, leefde van 1487 tot 1514) geen enkele speler van enige niveau meer voortgebracht. Daar had iedereen vrede mee: de rest van de wereld omdat het heerlijk ergeren is aan een land dat Dieter Eilts voortbrengt en zich daar niet voor schaamt en omdat Duitsland zelfs met Dieter Eilts kampioenschappen kon winnen en ook in Duitsland heeft men lange tijd met het idee geleefd dat het bij voetballen niet om de toeschouwers gaat.

En nu. Nu is alles anders.
Jullie waren dit toernooi de leukste ploegen om naar te kijken. Herstel: jullie waren de enige ploegen die het aanzien echt waard waren. En allebei ook nog eens in het bezit van intelligente coaches, die eruitzien alsof ze elkaar ook best op het Filmfestival van Cannes tegen het lijf zouden kunnen lopen.
Waarom kan niet alles gewoon blijven zoals het was?
Nu was ik verplicht om die hele wedstrijd uit te zitten en samen met de hele wereld te genieten van Pirlo, die als een spelverdeler uit het zwartwittijdperk over het veld sjokte en af en toe begon te huppelen, als een voorbode van iets Heel Erg Moois. Als een brommer die wordt aangetrapt, zo begon Pirlo te huppelen. En wanneer hij aansloeg, had hij de bal al naar een tegenstander geaaid.

Ik was genoodzaakt te genieten van Cassano en Balotelli, die elkaar de bal toeschoven dat het een aard had, waarna de grootste gek van de twee ook nog een doelpunt maakte waarvoor zelfs de keeper van de tegenstander moest klappen (sportieve Duitsers, waarom kan niet alles etc….)

Ik zag mezelf zitten en applaudisseren voor De Rossi, een baardige woesteling die ik tot dit toernooi nog nooit de bal zonder problemen naar een medespeler had zien schieten (nu mis ik de wedstrijden van AS Roma ook wel eens, toegegeven…), ik hoorde mezelf juichen voor Özil, voor Khedira en zelfs voor Schweinsteiger, toch in wezen de Dieter Eilts van het nieuwe decennium. Ik riep HUMMELS!, niet alleen omdat dat lekker klonk, maar ook omdat ik aangestoken bleek door het Hummels-virus. Een ongevaarlijke ziekte veroorzaakt door al die mensen die de afgelopen dagen beweerden dat ze het altijd al wisten, dat Hummels een geweldenaar was. (Hummels, zeiden die mensen trouwens stuk voor stuk, Hummels met de u van pummels. Terwijl het natuurlijk Hoemels is, met de oe van hoepels. Je zegt tenslotte ook niet Zwijnstijger, of wel?)
Waarom kan niet alles gewoon blijven zoals het was?
Duitsland een team vol boerenkinkels en etters, Italië een elftal van verwijfde kereltjes die het een beetje achter de ellebogen hebben.
Nu liepen er bij Duitsland drie haarbandjes, en bij Italië zelfs twee flinke baarden. Vlaamse café-eigenaarbaarden waren het, zeeroversbaarden, baarden waar je weken na het morsen nog etensresten in terug kunt vinden, baarden die je maanden ongegeneerd moet laten woekeren.

Vroeger hadden Italianen toch nooit baarden? Een staartje, dat wel, of zo’n eng sikje net onder de lip. Verder schenen ze zich net zolang te waxen tot er niets meer op hun huid wilde groeien.

Das war einmal, zoals ze dat in Süd-Tirol zo treffend kunnen zeggen.
Waarom kan niet alles gewoon blijven zoals het was?

Na de wedstrijd werd Mario Balotelli geïnterviewd. Hij vond het een knappe teamprestatie en wilde zijn goals opdragen aan zijn moeder, die hem altijd steunde.
Waarom kan niet alles gewoon blijven zoals het was?

Na de wedstrijd – die ik ook nog eens tot de laatste seconde vol spanning moest uitzitten, ook dat nog! – surfte ik naar Facebook.
Het blad 11 Freunde (de Duitse Hard Gras) updatete haar status: ‘Ach. Scheisse.’
Humor. Zelfspot. Duitse witzen. Ook dat nog.

Het wordt tijd dat de zonen van Kohler, Völler, Hrubesch, Materazzi, Bergomi en Costacurta hun nationale elf komen versterken. Dat alles weer wordt zoals het was.
De echte zonen van Materazzi en Kohler, die voetballen echter al een tijdje in het oranje.

Waarom kan niet alles gewoon blijven zoals het was?

Alles gute und in bocca al lupo per la finale,

Frank.

Onderwerpen