Wedden dat de Tour één grote teleurstelling wordt?
Beste Cadel, Bradley, Robert en alle anderen,
Jullie bevinden je nu in Luik, alwaar zaterdagmiddag de Tour de France van start gaat. Laat maar beginnen, we zijn wel zo’n beetje uitgekeken op dat gevoetbal, tenminste, dat probeert de televisie ons te doen geloven.
Opeens zijn ze weg, die commercials vol epische beelden, begeleid door van die onaangenaam galmende hymnes, spotjes waarin in slow-motion (of juist in fast-forward) voetballers door het beeld hollen als impala’s over een savanne, spotjes waarin gejuicht wordt en waarin ballen in kruisingen geschoten worden alsof het niks kost. Wie zo’n filmpje bekijkt, wordt geacht ongeveer het volgende te denken: dat is nog eens een goed idee, een lekker potje voetbal! Met voor- en nabeschouwing! JA! Negentig minuten lang puur genot, lachen, huilen, ontroerd zijn, op het puntje van je stoel en na afloop volkomen bevredigd naar bed. Deze wedstrijd wordt u aangeboden door Eyeworks. Anderhalf uur lang onafgebroken pret, ieder dood moment een opbouw naar een nieuwe climax.
Die commercials zijn dus verdwenen. Het voetbal dat ze ons beloofden, kwam er nooit. Gelukkig niet.
Er zijn mensen – zelfs mensen in mijn directe omgeving – die vinden dat dit EK tegenvalt. Zij zijn er ingetuind, in die NOS-spotjes, met juichende oranjezeeën en net zoveel doelpunten in tien seconden als er normaal in vier wedstrijden gaan. Waarschijnlijk zijn het dezelfde mensen die zich ieder jaar zo geweldig verheugen op Zomergasten, om halverwege de uitzending teleurgesteld vast te stellen (ik bedoel: te twitteren, maar dat begreep u al) dat het zo lang duurt allemaal, dat er zo wordt gezemeld en dat je ogen er zo van dichtvallen. Dan weet je: die mensen hebben een aankondiging gezien, met een keuze van tien seconden verbale smashes uit ongeveer tweeduizend uur oeverloos verbaal gepingpong. Misschien zijn het ook wel die mensen die de Keuringsdienst van Waarde bellen als ze uitgezocht willen zien of hun tomatensaus-in-plastic wel echt uit een Heel Grote Terrine boven op een Toscaanse berg komt, waar oude vrouwtjes drie weken dag en nacht met een Heel Grote Houten Lepel hebben staan roeren.
We kregen non-stop vermaak beloofd. En dat kregen we niet. Soms gebeurde er even vijf minuten niets. Soms verloor een ploeg waarvan we hoopten dat ie zou winnen. Dat is een beetje het idee van sport, dat er iets gebeurt dat je niet verwacht. Iets verrassends, of niets verrassends, dat kan ook soms erg verrassend zijn. Maar juist dat lijkt voor onze door voorgekookt amusement week geworden begripsvermogen soms een beetje te veel van het onverwachte. Verwachtingen zijn nog slechts bedoeld om overtroffen te worden, inlossen is allang niet meer genoeg. Meer moet het wezen, altijd maar Meer. Dat Meer geen garantie is, dat je Meer niet bij de klantenservice van de UEFA kan ruilen voor Nog Meer, dat Meer slechts kan bestaan bij de gratie van het bestaan van minder, dat weten we niet. Niet meer.
Minder krijgen dan beloofd, dat kan nooit de bedoeling zijn. Daar moet iemand aansprakelijk voor worden gesteld. Klaas-Jan Huntelaar, of Bert van Marwijk, of Michel Platini, of Frank Snoeks of de Poolse taxichauffeurs, de Oekraïense hoeren, of de man die de spelregels bedenkt; het minder dient gewroken te worden, liefst in een consumentenprogramma met een schuimbekkende Antoinette Hertsenberg die de bedrieger met zijn neus in zijn eigen bedrog duwt. Het EK is een stofzuiger die geen stof zuigt: ondeugdelijke waar, ons onder valse voorwendselen aangesmeerd. Geld terug!
De finale veldslag moet nog worden uitgevochten, maar het thuisfront kijkt alweer een oorlogje verderop: de Tour. Vandaag begint de Tour, in een drukkend Luik, waar ze ongetwijfeld over zullen zeggen dat het ‘toch niet echt een mooie stad is’.
Er zullen dopinggeruchten komen, of anders geruchten over dopinggeruchten. En we zullen teleurgesteld zijn.
Er zullen eindeloze wandeletappes zijn, vol kansloze vluchtgroepen met regionale Fransen en wanhopige Hollanders. En we zullen teleurgesteld zijn.
Er zullen bergritten volgen waarin de angst om te verliezen iedere poging om te winnen in de kiem smoort. En we zullen teleurgesteld zijn.
Mart Smeets zal er zijn en hij zal rennersnamen onherkenbaar verhaspelen. En we zullen teleurgesteld zijn.
Er zal een buitenlander winnen, in Parijs. Een Australiër, misschien een Brit, een Italiaan, een Canadees of een Spanjaard. Misschien wel een Fransman of een Belg.
De teleurstelling zal onze belangstelling dan al ver voor Parijs naar Londen hebben gedreven.
Daar, op de Spelen, zullen eindelijk al onze verwachtingen worden ingelost. Spektakel. Lachen. Huilen. Ontroering. Spanning. En Nederland wint ook nog eens 48 gouden medailles.
Eindelijk alle verwachtingen ingelost.
Maak er wat onverwachts van, daar in Frankrijk,
Groet,
Frank
