Mag uw kind in de stad opgroeien?
Ik geloof dat ik in de meest vervuilde straat, van de meest vervuilde stad, van het meest vervuilde land van Europa woon. Mijn kind woont daar straks ook.
Sinds enkele maanden worstel ik met mijn woonplaats. Hoe leuk Amsterdam ook is, het beeld van een kleine kwetsbare baby met nog kwetsbaardere longetjes die straks ook onder de rook van Schiphol, naast de A10 en middenin de gezellige -maar qua luchtkwaliteit ergens onderaan de Europese lijst bungelende- Randstad woont, vind ik toch echt minder. Dat er afgelopen week bij onze achterdeur iemand werd doodgeschoten hielp niet.
Bovendien is er het ruimtegebrek. Nu nog niet: één baby en een poes kunnen we nog wel kwijt in ons drie-kamerappartement met balkon. Maar mocht de gezinsuitbreiding verder doorzetten, dan zullen we toch echt moeten verkassen.
Grotere huizen binnen de ring zijn niet te betalen zijn en daarbuiten wil ik nog niet dood gevonden worden (ik heb het geprobeerd, in een vinex-wijk in Osdorp, maar nee). Willen we echt meer frisse lucht en ruimte? Dan blijft alleen verhuizen naar een plek buiten Amsterdam over.
Retour
Gevoelsmatig een grote stap. Een grote stap terúg vooral, omdat mijn woonplaatsen tot nu toe alleen maar kosmopolitischer zijn geworden. Van een dorp, naar een kleine stad, naar een grote stad, naar het buitenland. Dit zou de eerste keer zijn dat het in plaats van grootser, juist kleiner wordt. Een beetje alsof je op je retour bent.
Voor mijn vriend heeft het misschien nog wel meer impact. Hij is namelijk een van die zeldzame échte Amsterdammers, hier geboren en getogen, die zich na een heel leven in de hoofdstad niet kan voorstellen hoe het daarbuiten bevalt. Natuurlijk, we reizen wat af en gaan regelmatig naar niet-Amsterdamse vrienden of familie. Maar ergens anders wónen? Dat is van een hele andere orde.
Dilemma’s
Mijn vrienden zitten vooral in Amsterdam en hier is altijd wat te doen. Lezingen, winkels, voorstellingen, musea, borrels; elke dag binnen handbereik. Vanuit ons huis hebben we bovendien een leuk doorkijkje op het water, en er ligt een bootje waarmee we op mooie dagen de grachten rondtuffen.
Gaan we ons niet suf vervelen op het platteland, zoals ik alles buiten Amsterdam gemakshalve maar even noem? En gaan we niet ontzettend veel missen? (Ik weet het, dat laatste is kenmerkend voor mijn generatie: door het gevoel dat we niks mogen missen, bezwijken we zowat onder de keuzestress. Wat een gezeur.)
Ondertussen zijn er als grote minpunten van de stad wel de drukte, de files en het gemis aan groen. De afgelopen tijd vind ik het steeds krioeliger en lawaaiiger worden hier. Dat zal meer met de zwangerschapshormonen te maken hebben dan met de werkelijkheid. Maar toch.
De beste plek
Ik ben absoluut niet de enige die voor baby’s bestwil een verhuizing overweegt. Veel jonge ouders zoeken ruimte en een veilige plek voor hun kinderen om op te groeien. JM Ouders heeft daarom al eens uitgezocht waar een Nederlands kind het beste af is. Zij kwamen uit op zowel dorpen als steden. Maar op het platteland voelt men zich toch het veiligst.
Een jaar geleden schreef ik een verhaal over mensen die de stap waagden. Mensen die het in eerste instantie ook eng vonden om de stad te verlaten, maar het uiteindelijk wel gedaan hadden. Zij waren stuk voor stuk enthousiast. Werk was voor hen geen probleem; er waren heus banen in de buurt en anders werkten ze wel vanuit huis. Eigenlijk hoorde ik maar van één geval, waarbij iemand de stad echt miste. En die ging uiteindelijk gewoon terug.
Misschien moeten we het ergens in de aankomende jaren dus maar gewoon proberen. Gewoon een tijdje terug naar het groen en de rust. Als we dan ook nog richting familie verhuizen (hun oppasaanbiedingen heb ik al binnen), scheelt het in ieder geval weer de keuze van de baby wel of niet naar de crèche doen.
————————
Volg HP/De Tijd ook op Twitter!
