Lieve, sexy Faab, wat had ik graag in je oor gefluisterd
Lieve Fabian, o, wat had ik graag in je oor gezeten toen je gisteravond bij Karl Vannieuwkerke, de Vlaamse evenknie van Mart Smeets, aan tafel zat. Wat had ik je graag zoete woordjes toegefluisterd, of op z’n minst de zinnen van de tafelgasten zo zwoel mogelijk vertaald.
Je machtige dijen en heerlijke billen waren niet eens te zien, en toch zag je eruit om op te vreten, met dat natte warrige haar van je en die lichtjes in je ogen. En wat luister je heerlijk! Meestal zien we je niet luisteren, omdat je in interviews altijd zelf aan het woord bent. Nu hadden we eindelijk eens de mogelijkheid je te bestuderen terwijl je stil was. Je keek er zo dromerig bij. De tolk in je oor moet dus wel een vrouw geweest zijn – op wie ik natuurlijk stikjaloers ben.
Het is maar goed dat Karl je niet in het Duits interviewde, met dat vreselijk sexy accent van je. Ik heb sowieso een zwak voor Zwitsers. Dat komt misschien omdat ik er zelf gewoond heb. Als ik jou in die taal hoor praten – dan kunnen ze me echt opdweilen.
Oké, ik moet misschien niet zo seksistisch zijn, want het gaat tenslotte niet om je dijen, maar om de sport. En och, dat doe je zo goed. Je zit schitterend op je tijdritfiets. Zo stil. Alleen je kontje kwispelt en je machtige benen draaien. Een lust voor het oog. En zoals je erover praat. Tijdrijden is de gruwelijkste vorm van marteling sinds het vierendelen in de Middeleeuwen, maar jij spreekt er slechts in poëtische zinnen over. Hoe je in je eigen tunnel zit, hoe je de wereld om je heen vergeet en hoe alleen jij, je fiets en de weg tellen.
Weet je dat ik je fiets heb aangeraakt? Die ene, waarop je in Mendrisio wereldkampioen werd. Ik werkte bij Holland Sport en het was me weer niet gelukt jou zelf naar de studio te halen. Je fiets kwam wel. Eerbiedig streelde ik de glanzend rode lak en aaide ik even over je zadel. En daarna… Ik weet dat het heiligschennis is, maar ik ben gezwicht. Ik heb er ook even op gezeten. Je benen zijn bijna even lang als die van mij. Ja, ik heb lange benen. Zadelhoogte 77 centimeter, dan weet jij genoeg. Je romp is een stuk langer, ik moest me helemaal uitstrekken om te kunnen liggen op jouw stuur.
Hoe vaak ik bij Holland Sport niet met jouw persvoorlichters heb gebeld om te vragen of we eens een filmpje mochten komen maken. Maar nee, dat was ons niet gegeven. Tenminste, niet toen ik er werkte. Want zo gaan die dingen: ik was nog maar net fulltime wielrenner geworden, of Wilfried de Jong reisde naar je af om je uitgebreid te spreken voor zijn documentaire over Parijs-Roubaix. Pesterig stuurde hij me een fotootje van jou op de massagetafel. Je benen waren bloot. En hij zat ernaast.
Je begrijpt inmiddels dat het onvermijdelijk is, Alles wat zich tot vandaag heeft afgespeeld, was slechts voorspel. Onze levens gaan elkaar kruisen, vroeger of later. Dus laat ik er niet omheen draaien: heb je ooit iemand nodig die in je oor fluistert, in welke taal dan ook, dan weet je me te vinden.
Uf widerluege, Marijn
————————
Volg HP/De Tijd ook op Twitter!
