Vakantie en de kunst van het vertrekken
Mijn gezin heeft geen talent voor vertrekken. Het inpakken van de benodigde rotzooi en het plannen van het vertrek heeft zo veel voeten in de aarde dat het nooit in een keer goed gaat. Zelf ben ik nogal van de richting ‘wat je vergeet mee te nemen, ligt lekker thuis en valt zo nodig elders ook aan te schaffen’, maar mijn man heeft daar andere ideeën over.
Hij combineert perfectionisme met een last-minute-instelling, waardoor er onder druk wel eens dingen misgaan. Drie van de vier keer dat wij ons huis verlaten voor een vakantie, een weekendje weg of zelfs voor een wandeling op zondagmiddag moeten we na vijf minuten omkeren, omdat er iets essentieels is vergeten. Dat kan variëren van ‘is het gas wel uit?’ tot ‘waar is mijn mobiele telefoon?’ tot ‘O, nee, ik heb de vogelverrekijker niet bij me!’
De ergste keer was toen we ons jaren geleden op weg naar Zuid-Frankrijk, drie kinderen op de achterbank, de auto volgeladen met kampeerspullen, ter hoogte van Breda afvroegen of de autopapieren eigenlijk wel aan boord waren. Niet dus, en zo reden we twee uur nadat we in alle vroegte waren vertrokken ons straatje weer binnen.
Valse start
Al onze uitstapjes lijden onder valse starts. Dit ligt zeker niet alleen aan mijn man, het komt ook doordat de verantwoordelijkheden voor diverse onderafdelingen van de vakantie niet altijd even goed zijn doorgenomen. Bij de kampeervakanties lag het duidelijk: hij deed de uitrusting, de route en de reserveringen, ik deed de huishoudelijke en kinderattributen, smeerde broodjes voor onderweg en zorgde voor reisgidsen en boeken. Maar toen we van deze routine afstapten en eens iets anders wilden (een rondreis in Ierland met een huisje en hotels), ging het meteen mis.
Na een stressvol vertrek, dat bol stond van panische haasthandelingen waaraan de inmiddels grotere kinderen ook flink hadden bijgedragen, stonden we in de aankomsthal van Dublin. En nu naar het hotel, waar moeten we eigenlijk heen? Jij hebt toch de reservering?
De reservering was uitgeprint en lag op een bureau. Zijn bureau, mijn bureau? We wisten het niet meer. Erger was dat we de naam van het hotel ook niet meer wisten. Het stond met een kringeltje gemarkeerd in een van de twee reisgidsen, maar The Lonely Planet had ik nu net thuisgelaten, omdat ik The Rough Guide wel genoeg vond om mee te sjouwen (of andersom).
Het draaide erop uit dat we in de vliegveldboekwinkel de reisgids die we niet bij ons hadden moesten opslaan om de hotels in Dublin te bestuderen op zoek naar de naam die een belletje deed rinkelen. Het is gelukt, maar leuk was het niet met drie bokkige tieners die zich ergeren aan hun ouders.
Erfelijke belasting
Met z’n tweeën afreizen is iets eenvoudiger dan als blok van vijf personen, dus dat aspect van de gezinsvakanties mis ik niet bepaald. Tegenwoordig doen de kinderen hun eigen vakanties – wel zo rustig. Van de week kwam mijn jongste zoon die zou komen eten met een brede grijns en een koffer het huis in. Hij ging via Londen naar Amerika en had besloten vanaf ons huis te vertrekken, want dichter bij het station, waar hij de eerste trein naar Eindhoven kon nemen.
‘Gezellig,’ zei ik enigszins beducht, want ik wist al hoe het zou gaan. Inderdaad, hij ging nog een wasje draaien en hij moest die avond nog twee tripjes terug naar zijn eigen huis maken om vergeten spullen op te halen. Intussen was er stress over de krappe tijdsplanning en of de eerste trein wel zou rijden (juist die valt vaak uit). Ouderlijke bekommernis: heb je wel dit, heb je wel dat, denk je aan dit, denk je aan dat? Veel te laat naar bed, om half zes al weer op om innig afscheid te nemen en uit te zwaaien.
Om tien voor zes loopt hij met z’n rolkoffer de straat uit.
Hij is vertrokken. Op tijd, pak van mijn hart. Nu de andere twee nog, en wijzelf niet te vergeten.
