Vijftig vagina’s per dag (2)
Nadat ik eerder schreef over de harssalon, heb ik me afgevraagd waarom ik er eigenlijk naartoe ga. Behalve dat ik het een intrigerende plek vind, ga ik natuurlijk om er verzorgd uit te zien. Want in onze maatschappij staat haarloos gelijk aan verzorgd.
Om die reden moeten vrouwen vanaf een jaar of vijftien dagelijks, wekelijks of maandelijks (ligt een beetje aan de methode die je gebruikt) denken aan het bijwerken van hun wenkbrauwen, snor, oksels, haar op onderbuik, vagina, billen, bovenbenen, onderbenen en tenen. De meeste vrouwen hebben gelukkig niet de zorgen om ál deze negen plekken, maar wel een gezellige mix van zeg maar vier of vijf van de negen gebieden.
Waarschijnlijk is de gemiddelde vrouw in haar leven bij elkaar meer tijd kwijt aan het ontharen van de behaarde delen van haar lichaam dan aan bijvoorbeeld sporten of televisie kijken. Het zou me niets verbazen dat, als je het uit zou rekenen, je op een paar weken fulltime ontharen zit tussen de puberteit en de dood.
In een Viva van een paar weken geleden las ik een verhaal over een meisje dat last heeft van bijzondere overbeharing. Het bepaalt haar hele leven: het beïnvloedt haar sociale contacten en een relatie met een man durft ze niet aan.
Mannenhaar
De ontharingstechnieken staan nog flink in de kinderschoenen en de beste methode (harsen) is ook meteen de meest ouderwetse en de pijnlijkste. Als mannen onthaard door het leven zouden moeten, zouden er allang betere, pijnlozere en snellere methoden zijn ontwikkeld, zegt het Viva-meisje en ik denk dat ze gelijk heeft.
(En ja: er zijn mannen die hun oksels scheren, hun benen of hun balhaar harsen, en dat is wellicht zelfs in opkomst, maar het is nog lang niet zo veelvoorkomend of noodgedwongen bij mannen als bij vrouwen. Als je onder de douche staat na een willekeurige les bikram yoga met vrouwen tussen de twintig en zestig is daarbij geen enkele met schaamhaar.)
Fetisj
Waarom doen we het eigenlijk? Ik doe het niet voor mijn vriend, want hij is een van de weinige mannen op de wereld die wel van vrouwenhaar houdt. Ik ken er nog één, dan houdt het op. Als een man van vrouwen met haartjes houdt, wordt dat snel gezien als een soort fetisj (zoals bij Ted Langenbach – die modellen neerzette in de discotheek Now&Wow met schaamhaar-extensions).
Op Vice was eens een fotoserie te zien met knappe halfblote modellen met beenhaar, okselhaar of schaamhaar. Het was zo ongewoon om te zien dat het een choquerend effect had en de honderden reacties erop varieerden van ‘ieeeeuuuuwwww’ en ‘bah!’ tot ‘geil!’. Niets daartussen. Het was ongewoon. In een Nivea-reclame zie je wel een man met een paar-dagen-baardje, nooit een vrouw met haar – ergens anders dan op haar hoofd.
Mag je afwijken?
Dus: ik doe het om niet afwijkend te zijn. En omdat ik het zelf mooier vind. Maar wat ik mooi vind, is vast beïnvloed door van alles – door tijdschriften en reclames, door tantes die vroeger al zeiden dat je de boel moest scheren en daarna vriendjes die datzelfde zeiden. Ook al was mijn eigen (hippie-)moeder geen voorstander van scheren, de meisjes op school waren dat wel en alle andere mensen die ik tegenkwam vanaf een jaar of vijftien.
Je kunt er niet omheen. Je kunt het niet meer laten staan. Je kunt niet meer naar het zwembad met lange haren op je benen of naast je bikinibroekje. Je moet als vrouw wel meedoen, met de vaart der ontharingsvolkeren.
————————
Volg HP/De Tijd ook op Twitter!
