Spring naar de content

Koen bewijst het, aardige topsporters bestáán

Koen de Kort is een nieuwsgierig mannetje. Toen ik deze winter twitterde dat ik me in de buurt van Girona voorbereidde op het nieuwe seizoen, kreeg ik meteen een tweet terug: “Keertje samen trainen?” Stomverbaasd keek ik naar het berichtje. Ten eerste: Koen de Kort, die mij volgde? En ten tweede: Een prof, die met een vrouw wilde trainen?!

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Marijn de Vries

Profwielrenners houden van vrouwen, maar niet van fietsende vrouwen. Want die hebben altijd wat te zeuren. En te zeiken. Ze fietsen niet door. Het zijn freaks, die leven op blaadjes sla. Dat denken ze over ons. Ik beschouwde Koens tweet dus maar als beleefdheid. Tot hij een week later opnieuw tweette: “Hoe zit dat, gaan we nog trainen?”

We spraken af in een klein dorpje halverwege. Ik was bang dat ik het niet zou kunnen vinden en als de dood dat ik Koen niet zou herkennen. Godzijdank rijden wielrenners altijd in het pakje van hun sponsor. Kon niet missen dus, eigenlijk. Voor mij was hij een van de renners uit het profpeloton. Ik had me nog nooit in hem verdiept. Daar voelde ik me wel een beetje lullig over. Helemaal toen Koen zijn enthousiasme om samen te trainen verklaarde met: “Ik was nieuwsgierig naar je”.

We reden de vlakte op. Koen kletste honderduit. Maar het waaide zo waanzinnig hard dat ik er geen reet van verstond. Ik knikte maar wat. Het begon zachtjes te regenen en nog harder te waaien. Om de wind te ontwijken besloten we de heuvels in te gaan. De beklimming waar de naam ‘Hincapie’ tientallen malen op de stijgende weg herhaald staat, om precies te zijn. Nu verstond ik Koen wel. Zelden ben ik een meer geïnteresseerde wielrenner tegengekomen. Diep in gesprek verwikkeld bereikten we de top van Hincapie. We keken om ons heen en constateerden tot onze stomme verbazing dat het sneeuwde. Sneeuw aan de Costa Brava, het moest niet gekker worden.

Ik heb er heel wat ontmoet, en de meeste topsporters zijn vooral met zichzelf bezig. Dat is ook goed: je moet je niet laten afleiden als je wilt presteren. Maar dat het anders kan, bewijst Koen. Zelfs als je hem een felicitatie smst omdat hij net podium heeft gereden in een grote Vlaamse koers, antwoordt hij nog met: “Zeg, hoe is het met jou? Ben jij lekker aan het trainen?” Overdrijven is ook een vak, want hallo! Alsof mijn training er op zo’n belangrijk moment in zijn carrière toe doet.

Koen is in het peloton ongetwijfeld ook zo. Sommige renners zorgen er door hun houding voor dat iedereen ze haat. Eigenlijk is Koens tactiek veel beter. Iedereen vindt hem aardig. Ik ken het zelf: als er een renster naast me opduikt die ik graag mag, laat ik haar eerder door dan een renster waar ik een hekel aan heb. Zo vergaat het Koen ook, vermoed ik. Ze laten hem door, zonder te beseffen dat hij een hele sliert ploegmakkers in zijn wiel heeft, of – en dat is nog veel belangrijker – zich goed en wel te realiseren dat ze hem daarmee wel eens ruimte kunnen geven voor zijn beslissende move. Ze gunnen het hem. En precies daarom gaat Koen de Kort een etappe winnen. Let maar op.

————————

Volg HP/De Tijd ook op Twitter!