Spring naar de content

Wat is de meest opmerkelijke partij uit onze politieke geschiedenis?

In verkiezingstijd duiken ze steevast overal op: exotische politieke splinterpartijen met zeer bijzondere plannen om ons land er weer helemaal bovenop te helpen. Maar welke van die splinters mag aanspraak maken op de titel ‘opmerkelijkste partij ooit’? Zeven gegadigden stellen zich hieronder aan u voor – en hopen daarna op uw stem.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Roelof Bouwman

Rapaille Partij
Nederland had nog maar nauwelijks kennisgemaakt met het algemeen kiesrecht en de opkomstplicht of een groepje Amsterdamse kunstenaars en anarchisten besloot er bij de raadsverkiezingen van 1921 flink de draak mee te steken. Ze bombardeerden de befaamde zwerver/dronkenlap Cornelis van Gelder (bijnaam Hadjememaar) tot lijsttrekker van hun Rapaille Partij, lieten hem pleiten voor goedkopere jenever en ‘vrij vissen in het Vondelpark’, waarna 14.246 kiesgerechtigde Mokumers de grap afrondden: twee raadszetels voor ’s lands eerste antipartij.

 

De NSNAP’en
In een poging aan te haken bij de successen van Adolf Hitlers NSDAP, werden in de jaren dertig diverse pogingen gedaan om ook een Nationaal-Socialistische Nederlandse Arbeiderspartij van de grond te krijgen. Dat lukte, maar helaas voor de betrokkenen net iets te vaak, zodat er al snel drie met elkaar overhoop liggende minipartijtjes waren die de naam NSNAP voerden. Eén ervan stond korte tijd onder leiding van een Führer in spe die Albert de Joode heette – ook dat nog. De meest ‘succesvolle’ NSNAP bleef in 1937 steken op 0,03 procent van de stemmen.

 

Vrije Seks Partij (VSP)
‘Gratis pillen en condooms voor het volk’, ‘pornografie vrij’, ‘vrije seks voor gevangenen’ en ‘meer nudistenkampen’: zomaar wat hoogtepunten (niet dubbelzinnig bedoeld) uit het partijprogramma van de Vrije Seks Partij. Het project werd gesponsord door pornopionier Peter Muller, die zo extra publiciteit probeerde te genereren voor zijn blotemeidenblad Candy. Toen ‘zelfs’ Amsterdam bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1970 niets in de VSP bleek te zien, viel het doek. Hans Hofman, destijds lijsttrekker (niet dubbelzinnig bedoeld), zou later bekendheid krijgen als persfotograaf.

 

Marxistisch-Leninistische Partij Nederland (MLPN)
Om te weten te komen in hoeverre vanuit Peking op subversieve wijze invloed werd uitgeoefend en/of spionage werd bedreven, bediende de BVD zich in de jaren zeventig van een virtuele maoïstische partij. Iedereen stonk er volledig in. Bestuursdelegaties van de MLPN werden zelfs ontvangen door de top van de Chinese communistische partij en met de financiële steun die de Nederlandse nepmaoïsten in Peking wisten los te peuteren, kon de BVD ook nog eens een deel van de kosten van de operatie ‘terugverdienen’.

 

De Tegenpartij
Maar zelden besluit een politieke partij zichzelf de nek om te draaien wegens overmatig succes. Kees van Kooten en Wim de Bie zagen echter geen andere uitweg toen de rechtspopulistische Tegenpartij van de vrije Haagse jongens F. Jacobse en Tedje van Es hun boven het hoofd dreigde te groeien. Bij een live door de televisie uitgezonden couppoging lieten de leiders van ‘de Vrijste Partij die Nederland ooit kende’ op zondag 10 mei 1981 het leven. Op diverse succesvolle dvd’s leven ze echter nog altijd voort.

 

Kommunistische Eenheidsbeweging Nederland (KEN)
De voorzitter stond bekend als ‘de Nederlandse Pol Pot’, de partijleden leefden bij elkaar in woongroepen, het centraal comité bepaalde wie met wie seks mocht hebben en vrouwelijke leden werden geacht topless bestuursvergaderingen bij te wonen: zo ongeveer ging het er begin jaren tachtig aan toe bij de KEN, een op hol geslagen maoïstische splinterpartij. Tot de politie in 1985 een inval deed, omdat in een Rotterdamse woongroep van de KEN sprake zou zijn van ontucht met kinderen. Bewijzen werden niet gevonden.

 

Partij voor Naastenliefde, Vrijheid en Diversiteit (PNVD)
Dat de in 2006 opgerichte PNVD al snel de bijnaam ‘Pedopartij’ kreeg, kwam vooral door haar pleidooi om seks tussen volwassenen en kinderen vanaf twaalf jaar te legaliseren. ‘Op den duur’ dienden zelfs álle leeftijdsgrenzen voor seksueel contact te verdwijnen. Ook was de partij tegenstander van de identificatieplicht, want ‘anders zou men niet eens geheel naakt over straat kunnen lopen’. Toen het niet lukte om voldoende handtekeningen te verzamelen voor deelname aan de verkiezingen van 2010, besloot de PNVD zichzelf op te heffen.