Effe dimmen, Holland
De vier Nederlandse estafettezwemsters pruilden bij de prijsuitreiking, en daar begreep ik niets van.
Ja, ze hadden op goud gerekend, net als vier jaar eerder, maar de kans op herhaling van dat kunststukje is in de zich razendsnel ontwikkelende zwemsport met de constante aanvoer van nieuw talent en z’n verschillen op tienden van seconden haast een utopie. Zilver mag in dat licht zelfs een uitstekende prestatie genoemd worden.
Het is de meisjes wellicht niet helemaal kwalijk te nemen. De media hebben voorafgaand aan de Spelen de verwachtingen zo hoog opgeschroefd, dat zij ook gingen geloven in een gouden reprise.
Wij zijn daar goed in, in het creëren van hoge verwachtingen. Ga deze sportzomer maar na, wij werden weinig minder dan Europees voetbalkampioen, in de Tour gingen Gesink en Mollema voor een podiumplaats en op de Spelen moesten de voornoemde vier meisjes de niet ingeloste beloftes van EK en Tour in een klap goedmaken. Nu zij dat hebben nagelaten, is aan Epke Zonderland, de koning van de rekstok, de taak Nederland zo ongeveer te redden van de ondergang.
Terwijl de feiten van de laatste drie Spelen ons toch tot enige nederigheid hadden moeten strekken – het aantal door Nederlandse sporters behaalde trofeeën is van in totaal 25 plakken in 2000 gestaag gedaald naar 22 in 2004 en met moeite 16 in 2008.
Een verklaring daarvoor ligt misschien wel in een mentaliteit: sport is leuk, maar voor topsport ontbreekt doorgaans de juiste, zakelijke, niets of niemand ontziende instelling. Onze topsporters bedrijven hun sport in de meeste gevallen naast een studie of een baan. De totale overgave die Amerikanen of Chinezen erop nahouden, is de nuchtere Hollander veelal vreemd. Daarbij leggen wij het qua inwoneraantal af bij de grote landen die aldus uit een groter reservoir kunnen putten.
Het voorbeeld van de hooggespannen verwachtingen en het irreële zelfbeeld is indicatief voor het Nederland van anno 2012. Ooit bevoeren wij de grote oceanen, veroverden landen en verrijkten ons tot ontzagwekkende omvang.
Van meer recenter datum is het imago dat wij een Gidsland zouden zijn, een modelland op het gebied van medemenselijkheid, tolerantie en van prachtige vergezichten over hoe het paradijs op aarde gebracht kon worden. Maar ook dat beeld klopt sinds de opkomst van Pim Fortuyn en Geert Wilders lang niet meer met de werkelijkheid.
In de eurocrisis houden wij als een van de weinige landen in de Europese Unie het hoofd boven water en nemen zwakke broeders als Griekenland, Italië en Spanje maar al te graag de maat met onze keiharde 3-procentsnorm. Maar, alweer, wat blijft over van die opstelling als van alle aangekondigde bezuinigingen van het kabinet-Rutte en van toekomstige kabinetten op dit moment nog niet eens een tiende deel is uitgevoerd? De grote klap moet nog komen en zal met name de particuliere huizenbezitter – onder wie de massa sloebers die zich een aflossingsvrije hypotheek aan heeft laten smeren – vol in het hart treffen.
Effe dimmen dus, Nederland, ben je geneigd te denken. Pas op de plaats. Doe maar gewoon, dan doen we al gek genoeg.
————————
Volg HP/De Tijd ook op Twitter!
