Het is bijna dertig graden, iedereen spint weer tevreden in de warmte van de augustuszon. Jurkjes uit de kast, wie weet is het morgen weer slecht. Ik ben behoorlijk zwanger en dat maakt me uitermate intolerant tegenover dit soort vrolijk weer. De zinderende warmte maakt me sloom en ongelukkig. Er vaart vijftig procent meer bloed door mijn aderen dan normaal, en al dat bloed is nu opgewarmd. Mijn hoofd is langzaam, mijn voorhoofd is de hele dag nat, mijn voeten zwellen op en nu gaan zelfs mijn handen meedoen. ’s Nachts slaap ik slecht door de hitte die blijft hangen. Er is geen plek koel genoeg in huis behalve een hoekje van de keuken. Daar zit ik nu, naast de prullenbak. Het ruikt hier een beetje naar theezakjes en oude kaas.
Het is een familiekwaal: ook als we niet zwanger zijn, zweten mijn directe familieleden en ik en verzwakken we in de hitte. Ik zou hier graag een link plaatsen naar de Wikipediapagina over de harige rug van mijn broer in de zomer, maar die bestaat nog niet. Geduld. De afstand tussen mij en de rest van de Nederlanders neemt toe bij elke graad. Vooral de vanzelfsprekendheid van jullie kritiekloze zonnefetish valt me op, hier vanuit mijn hoekje. Ik vind een goede dag nu eenmaal een bewolkte dag – alles en iedereen om me heen vindt dat juist niet. Alsof je uren per definitie beter zijn wanneer ze zich afspelen onder een prachtig blauwe lucht.
Het Journaal, meestal zo neutraal mogelijk in het brengen van nieuws, is enorm bevooroordeeld wanneer het over weer gaat. De weerman zal nooit zeggen: ‘Na al die dagen zon, komen er eindelijk weer wat koele dagen aan met hier en daar een bui.’ Nee, regen wordt voorafgegaan door ‘jammer genoeg’, zon krijgt als inleiding ‘gelukkig’ of ‘lekker’. Stel je voor dat ze dat deden met andere items, het schaamteloos door laten sijpelen van een mening. ‘Jammer genoeg staat de socialist Hollande voor in de peilingen.’ ‘We gaan er lekker van uit dat het EU-voorzitterschap volgend jaar niet naar Portugal gaat.’ ‘Geen Olympische medailles voor Kroatië dit jaar, gelukkig.’
Ik denk dat er meer mensen zijn die gewoon liever in herfstige gezelligheid binnen zitten. Die de wereld leuker vinden in een lekkere winterjas dan in het park. Maar die houden zich stil en zitten de warme dagen uit. Als je de zon vervloekt, ben je al snel een zeikerd. Ben ik ook hoor, een grote ronde zeikerd die langzaam de geur van oude theezakjes en oude kaas overneemt.
Het is oké natuurlijk. Ik gun jullie je zon. Ik zie ook wel dat mensen ervan naar buiten komen, dat parken zich vullen en kinderen spelen. Mijn stiefdochter loopt nu door de kamer met waterballonnen die ze zo buiten op het hoofd van haar beste vriendin gaat gooien. Dat is leuk. Ik kan wel even meedoen. Heel even, daarna smelt ik verder weg in mijn hoekje.
