Alle ballen op Mario Draghi
Deze week kijkt de hele wereld naar twee mannen. Nee, ze spelen geen rol op de Olympische Spelen hoewel hen, gezien de recente stijging op de beurzen, wel medaillekansen worden toegedicht.
De eerste van deze mannen miste het erepodium, dat was de voorzitter van het Amerikaanse stelsel van centrale banken Ben Bernanke. De Fed deed woensdag zo goed als niks en dat was aanmerkelijk minder dan verwacht. Met pijn en moeite kwam daar de verzekering dat de rente tot en met 2014 op het huidige extreem lage niveau zal worden gehouden. Die mededeling was niet onverwacht maar je haalt er niet eens brons mee. Voor het overige alleen de melding dat de centrale bankiers klaar staan om verder in te grijpen als dat nodig was. En dat is het in de VS niet echt, de problemen liggen in Europa.
En daar is onze man Mario Draghi, de voorzitter van de Europese Centrale Bank die vorige week met veel kabaal aankondigde alles te zullen doen om de Euro te redden al betekent het dat hij water in wijn moet veranderen. In Italië kan een hoop, zo merk ik, schrijvend vanaf een vakantieadres aldaar. Dinsdagavond was ik er nog getuige van dat het verkeer werd afgezet om een processie van toch al snel honderden burgers, de pastoor en een hoop beelden van heiligen doorgang te verlenen. Die beelden herinner ik me uit het Nederland van tientallen jaren geleden, al realiseer ik me dat ze in het zuiden van ons land ook nog actueel kunnen zijn.
Het moet dat soort geloof van de Italiaan Draghi zijn dat maakt dat hij denkt de Europese schuldencrisis met niets minder dan een wonder te kunnen bezweren. Donderdagmiddag is hij aan zet en de wereld ligt aan zijn lippen. Het wordt goud of of helemaal niks. Ik heb toch ook maar een positie op het laatste. Ik geloof wonderen pas als ik ze meemaak.
