Spring naar de content

Running mate Paul Ryan is een bedrieger

Paul Ryan gaat op voor vice-president. Of, zoals Mitt Romney het zei op de persconferentie waar hij Ryan als zijn running mate introduceerde: ‘De volgende president van de Verenigde Staten.’ Er wordt wild gespeculeerd: het is een ramp! Nee, het zorgt ervoor dat er niet meer over Bain en de belastingaangifte – die kwijt is – wordt gepraat!

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Paul Krugman

Ik weet niet hoe het precies zit. Wat ik wel weet is dat niemand meer kan volhouden dat hij een brave, eerlijke nerd is, zoals zijn zorgvuldig gecultiveerde imago ons wil laten geloven. In feite is Ryan een bedrieger die geen moer geeft om de eerlijke verdeling van belastingen en wiens politieke voorstellen niet alleen slordig maar ook oneerlijk zijn. Dat betekent natuurlijk wel dat hij prima in de Romney-campagne past.

Zoals ik al zei, ik heb geen idee hoe dit politiek zal uitpakken. Maar het lijkt mij een stap die eerder uit zwakte dan uit kracht is geboren; Romney had duidelijk het gevoel dat hij een vicepresident nodig had die de aandacht van hem af zou leiden.

Het echte doel
Ik denk dat er in werkelijkheid het volgende aan de hand is bij de keuze van Paul Ryan als kandidaat: het gaat niet om het tevredenstellen van de conservatieve basis in de partij, die worden sowieso gedreven door Obama-haat; het gaat ook niet om het benadrukken van belangrijke punten van verschil, want Ryan en Romney zijn allebei vastbesloten geen echt inzicht te geven in hun plannen. Waar het wel om gaat is het exploiteren van de goedgelovigheid en ijdelheid van de media. De situatie is te vergelijken met die van president George W. Bush in 2000. Net als Bush destijds heeft Ryan een volstrekt onverdiende reputatie als openhartige eerlijke kerel. Bij Ryan wordt die reputatie nog eens aangevuld met die van een hardwerkende nerd.

Er is geen enkele reële basis voor deze reputatie; Ryans financiële plannen brengen geen enkele oplossing en zijn grotendeels gebaseerd op verzonnen feiten – enorme belastinginkomsten uit het sluiten van niet nader genoemde mazen in de wet en geweldige bezuinigingen op manieren waar verder niets over gezegd wordt.

Hoe komt Ryan dan aan die reputatie? Zoals ik al zei is de reden dat veel commentatoren en journalisten het verhaal van de Amerikaanse politiek willen vertellen zodat het een mooi plaatje is – een verhaal waarin beide partijen evenveel schuld hebben aan de situatie in het land en zij, de commentatoren, geen partij hoeven te kiezen.

Dat lukt alleen als er ook goede, eerlijke en kundige conservatieve politici zijn, zodat je naar die politici kunt wijzen en zeggen dat je veel bewondering voor ze hebt, al ben je het niet altijd met ze eens. Tenslotte moet je ook sommige conservatieve politici prijzen om onpartijdig over te komen.

Het probleem is natuurlijk dat het héél moeilijk is om echte, levende, conservatieve politici te vinden die die lof verdienen. Ryan, de man van de onbetrouwbare getallen (en die trouwens een keihard standpunt heeft op het gebied van sociale kwesties) verdient het zeker niet. Maar een groot aantal politieke commentatoren heeft al een hele tijd geleden Ryan de rol toebedeeld van de Serieuze, Eerlijke Conservatieve Politicus en ze hebben er geen zin in om dat standpunt te toetsen aan de praktijk.

Dat is dus in feite Romney’s doelgroep: niet het electoraat maar hoogstens een paar honderd mensen die werken bij de schrijvende pers en de tv. Hij hoopt dat Ryans niet verdiende reputatie als eerlijke, nerderige bikkel zo door het land verspreid wordt.

Dus let op mediamensen: jullie zijn nu deelnemers aan deze campagne geworden, niet gewoon verslaggevers. Romney is niet uit op een debat over de dingen die spelen; in tegendeel. hij rekent er op dat jullie goedgelovigheid en ijdelheid het hem mogelijk maken zo’n debat uit de weg te gaan; zo hoeft hij ook niet te praten over zijn eigen geschiktheid voor de functie van president. Ik neem aan dat we wel zullen zien of deze strategie slaagt.