Een intiem geheim uit het vrouwenpeloton
De renners in de Vuelta klaagden deze week steen en been: ze moesten zich na de finish in de open lucht omkleden. Want de teambussen konden niet bovenop de berg komen. Och toch, die arme jongens. Daar stonden ze, in hun blote billen en met enkel een washandje om zich mee af te lappen. Ik zou zeggen: welkom in onze wereld!
U denkt misschien dat wij vrouwen, net als onze mannelijke collega’s, ook van die luxe teambussen met douches (en espressoapparaten en wifi en dvd-spelers en een loungehoek) hebben, waarin wij ons na de koers snel kunnen opfrissen. Of u heeft er – en dat is waarschijnlijker – nog nooit over nagedacht hoe wij dat doen. Ik kan u vertellen: zo comfortabel als de mannen heeft geen enkele vrouwenploeg het. Eigenlijk waren wij het afgelopen jaar een van de weinige uitzonderingen, met onze enorme AA Drink-truck, waar naast een toilet zelfs een douche in zat. Eentje. Niet twee of meer, zoals bij de mannen. Desalniettemin: een ongekende luxe in het vrouwenpeloton.
Want hoewel sommige ploegen een camper hebben, zijn de meeste vrouwenploegen enkel in het bezit van een busje voor het materiaal. Voor de koers wordt er een luifeltje uitgeschoven en daaronder zitten de rensters op klapstoelen. Gewoon buiten, ook als het koud is en regent. In zo’n situatie bevond ik me het afgelopen jaar zeer regelmatig, want onze superdeluxe truck kon maar met één team mee en wij waren vaak met twee teams tegelijk op pad.
Omkleden doen wij dus steevast in de open lucht. Net als toiletteren. Want reken maar niet dat er altijd dixies worden neergezet als het vrouwenpeloton ergens neerstrijkt. Soms mogen we in cafés naar de wc, maar het komt ook vaak genoeg voor dat bareigenaren de horde vrouwen weigeren. Dan blijven enkel de bosjes over, of een zoveel mogelijk aan het oog onttrokken plekje tussen auto’s.
En nu kom ik bij het punt waar onze mannelijke collega’s iets van ons kunnen leren. Ik ga ze namelijk een gratis tip geven. Sterker, ik ga een waardevol vrouwengeheim onthullen.
U kunt zich vast voorstellen dat wij zeer regelmatig te maken hebben met nieuwsgierige blikken van publiek als we ons zo netjes mogelijk trachten om te kleden op straat. Sterker, voorbij slenterende mannen wenden hun blik niet respectvol af, nee, ze hebben de gewoonte te blijven staan en te staren naar onze pogingen ons met zo min mogelijk vertoon van naakte lichaamsdelen van onze koersbroek te ontdoen.
Voor een wedstrijd hebben we die meestal al aan als we bij de start arriveren, maar na de finish moet dat zweterige ding toch echt uit voor we in de auto springen. Een uur of meer op een plakzeem zitten is niet goed voor de ‘lichamelijke gezondheid’, zullen we maar zeggen.
Een paar weken geleden stond ik me tijdens een Franse etappekoers om te kleden in ons busje, met de deur half dicht. Ik had net een washandje over mijn lijf gehaald en mijn ondergoed vlug-vlug aangetrokken toen ik voelde dat er naar mij gestaard werd. Ik keek op, recht in het gezicht van een man die er eens uitgebreid voor was gaan staan. Met zijn armen over elkaar keek hij recht naar binnen. Toen onze ogen elkaar ontmoetten, gaf hij geen enkele blijk van een betrapt gevoel. Sterker, hij legde zijn armen nog eens wat steviger over elkaar en bleef gewoon staren.
Dat maakte me woedend. Ik trok de deur van de bus helemaal open, zodat ik in volle glorie zichtbaar was. “Kunt u het zien? Ja, kijk maar eens goed hoor! Echt heel normaal!” riep ik, naar mijn in slipje en bh gehulde lichaam gebarend. Hoewel ik Nederlands sprak en de man Frans was, kan hem niet ontgaan zijn wat ik bedoelde. Bizar genoeg werd hij nu ook boos. Ik weet niet wat hij zei en waarom hij kwaad werd, maar hij maakte wegwerpgebaren naar me voor hij éindelijk zijn blik afwendde en doorliep.
Om dat soort situaties voortaan te voorkomen, heb ik naar de etappekoers die ik deze week in de Ardèche rij een rokje meegenomen. Afgekeken van een aantal collega’s in het peloton. Want als je na de wedstrijd een rokje over je koersbroek aantrekt, kun je dat ding heel makkelijk uittrekken zonder dat je iemand een blik op je billen gunt. Toch de beste oplossing in het geval van Franse horken die geen greintje fatsoen in hun donder hebben.
Dus, arme schatten in de Vuelta, mochten jullie deze week op nóg een etappe stuiten met een aankomst waar de teambussen niet kunnen komen, wees dan voorbereid. Stop een rokje in je tas.
