Spring naar de content

De nieuwe orgasmes van Naomi Wolf

Hoe zou het toch met Naomi Wolf zijn? vraag ik me zo een of twee keer per jaar af. Naomi Wolf werd in 1993 in een klap wereldberoemd met haar boek The Beauty Myth, waarin zij de dwang voor vrouwen om mooi te zijn hekelde. Deze schoonheidsplicht kwam volgens haar voort uit een culturele samenzwering om het patriarchaat in stand te houden met de mode- en schoonheidsindustrie en de plastische chirurgie als voornaamste boosdoeners.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Beatrijs Ritsema

Zwalkende overtuigingen
Mijn fascinatie voor Wolf heeft niet zozeer te maken met wat ze schrijft, alswel met haar persoon en haar zwalkende overtuigingen. Het was grappig om een tirade tegen de verderfelijke effecten van de schoonheidsplicht te lezen, geschreven door een vrouw die zelf buitengewoon aantrekkelijk is en daarmee enorme publicitaire successen boekt. Ik ken eigenlijk geen publieke feministe die zo door en door modieus is als Naomi Wolf. Ze heeft absoluut een scherp gevoel voor de tijdgeest, wat dat dan ook precies mag zijn, en die weet ze slim met haar eigen biografie te verbinden en in een breder kader van vrouwenbevrijding te plaatsen.

Na de afrekening met schoonheid en glamour kwam Promiscuities, een vurige oproep om het seksueel ontwaken van tienermeisjes meer maatschappelijke en literaire erkenning te geven. Misconceptions is een aanklacht tegen de medicalisering van zwangerschap en bevalling, nadat ze zelf tot haar verdriet een keizersnede had moeten ondergaan. In later jaren hervond ze haar joodse wortels en ontdekte de bindende kracht van religie. Promiscuïteit bracht ze nu in verband met pornografie en ze verdedigde de hoofddoek die volgens haar geen symbool van vrouwenonderdrukking was, maar een adequaat middel van moslima’s om onderscheid tussen de publieke en de privé ruimte aan te brengen.

Tussendoor diende ze een klacht in tegen Yale University wegens een seksueel onveilig klimaat, omdat literatuurprofessor Harold Bloom twintig jaar eerder bij een etentje à deux in haar studentenkamer zijn hand op haar dijbeen had gelegd, terwijl zij in gespannen afwachtig was van zijn commentaar op een stapeltje gedichten dat zij hem ter beoordeling had gegeven.

Vagina
Van vrijgevochten naar conservatief zou je haar ontwikkeling kunnen kenschetsen, maar nu heeft ze weer een nieuw boek en dat heet Vagina. Terug naar de core business van het feminisme, verwacht je met zo’n titel. Ik las een interview met haar in The Guardian en ze gooit het weer over een totaal ander boeg. Deze keer gaat het over neurale netwerken tussen de hersens en de vagina die de kwaliteit van het vrouwelijk orgasme bepalen. Niks cultuur of opvoeding of patriarchaat of feminisme en zelfs geen Freud – het gaan gewoon om de biologische hardware.

Zoals altijd ligt er een persoonlijke ervaring ten grondslag aan de nieuwe inzichten. Na klachten over saaie en slappe orgasmes (zowel op fysiek als geestelijk niveau) wendde ze zich tot New York’s grootste bekken/zenuwspecialist die een ijzeren plaatje onderin in haar ruggengraat monteerde met fantastisch resultaat: de orgasmes klonken weer als een klok. De vrouw is haar neurale netwerk – als dat geen ultramoderne breinmaffiaboodschap is!

Eén anekdote uit het interview is te leuk om niet na te vertellen. Nadat Wolf een contract bij een uitgever voor haar nog te schrijven boek had binnengehaald, gaf een vriend een feestje voor haar en serveerde daarbij pasta in de vorm van vagina’tjes die hij voor de gelegenheid de speelse naam cuntini had meegegeven. De schrijfster voelde zich zo vernederd door dit seksualiserende taalgebruik (een wapen dat mannen altijd inzetten wanneer ze vrouwen willen demoraliseren), dat ze weken lang geen letter op papier kreeg: writers block.

Sinds de stiekeme hand van Harold Bloom op haar argeloze meisjesdij heeft Wolf nog maar weinig extra weerbaarheid ontwikkeld.

Onderwerpen