De bevallingshel: wat anders is dan op TV
We zouden bloggen over zwangerschap en baby’s, tot diep in ons verlof en daar voorbij. Dus ik vond het echt stoer van mijn collega babyblogster dat ze zelfs tijdens de bevalling aantekeningen had gemaakt. Een lange, pijnlijke hel. Ja, je weet het van te voren, maar een journalistiek verslag ervan is zeldzaam. Dat wilde ik ook wel doen, pen en papier lag klaar. Maar het ging anders.
Mijn bloeddruk was te hoog, en dat kan leiden tot complicaties. Daarom moest mijn bevalling worden ingeleid, bij 39 weken. Een beetje overvoorzichtig, het woord protocol viel twintig keer, ik zat aan de ondergrens van een mógelijke risicogroep. Urenlang weigerde ik te accepteren dat een richtlijn mijn bevalling zou bepalen. Daarna sprak ik een vriendin die bijna dood was gegaan door een genegeerde hoge bloeddruk in haar laatste zwangerschapsweek en toen gaf ik mijn protest op.
Dan krijg je weeënopwekkers in een infuusje, liggend in een ziekenhuisbed. En die opwekkers, hormonen zijn het, die deden direct wat ze beloofden. Een half uur was het zoals ik dacht, pijnlijke buikpijn die je wegpuft om daarna een minuut op adem te komen. Daarna was het twee uur lang te heftig voor woorden. Ik lag half jankend op dat bed, vol wanhopig ongeloof over die weeën die continu en achter elkaar door me heen kliefden. Een drukkende en stekende, allesomvattende samentrekking van mijn onderbuik en rug. Praten ging niet, ademen amper, ik wilde alleen maar dat het zou stoppen. Het was geen weeënstorm, vertelde de verloskundige later, maar wel bijna. Kameelweeëen heet dat, een grote, een paar seconden rust, en een kleinere, weer een paar seconden rust en dan de volgende grote weer. Voor ik het wist moest ik persen en vier uur nadat de agressieve maar effectieve weeënopwekkers waren begonnen, lag er een kleine baby op mijn buik.
Dus een journalistiek verslag blijft uit. Wat ik wel kan toevoegen is de onthulling dat dingen niet zo gaan als op tv. Oh, dat wist je al? Toch niet. Ik ben volgens mij niet voor één Hollywood-gat te vangen, maar als je je hele leven lang een bepaalde voorstelling ziet van bevallen, dan ga je er onbewust van uit dat het zo is. Dus bij deze mijn kleine aan den lijve ondervonden lijstje van wat niet zo is als op tv:
Vruchtwater breekt niet als eerste
Oh my God, my water broke! Zwangere vrouw kijkt naar haar voeten, waar haar vruchtwater ligt en iedereen weet wat dat betekent. Het is de aanzet tot de bevalling, het eerste signaal dat het gaat gebeuren, enkele ziekenhuisshots later is het voor elkaar. Maar slechts in één van de tien gevallen in de echte wereld breekt vruchtwater als eerste. Meestal komen er uren daarvoor al weeën op gang, maar dat is filmisch een stuk minder helder in beeld te brengen.
Je mag niet schreeuwen
Dit was echt een schok. Je baarmoeder spant samen met je darmen en rug om je de meest vreselijke momenten van je leven te geven, je ligt met je benen open, ziet bleek van de pijn, moet precies dat doen wat je niet wilt (meepersen terwijl dat juist pijn doet.) En dan begint iedereen naar je te roepen dat je niet mag schreeuwen. Alle energie moet naar het persen, schreeuwen is zonde. Wat nou niet schreeuwen? Dat is wat bevallende vrouwen doen, ALTIJD, op tv. Ze schreeuwen en vloeken, en gillen en dan samen met hun hardste oergil, zetten ze een kind op de wereld. Niet dus. Dat gebeurt beter in stilte.
Het is niet meteen weer goed
Het was fantastisch dat de baby gezond bleek, er goed uit was gekomen, bij me lag. Echt heel mooi. Maar ik was nog niet klaar met die bevalling. WTF gebeurde er net, spookte het door mijn hoofd, kunnen we het daar nog even over hebben, over die pijn enzo? Over die paar uur waarin alles zo snel ging en er zes mensen om mijn bed stonden? Over de draadjes en infuusjes en over die scherpe steken aan het eind? Bovendien is een bevalling nog niet af na de baby, net als je denkt dat ze je eindelijk met rust laten, moet de placenta eruit, en daarvoor wordt er weer aan je geduwd en getrokken. Hechtingen, ook zoiets. Pas daarna is het medische deel afgesloten. Ik huilde geen opgeluchte tranen, was niet plotsklaps verliefd op de baby die de storm zo goed had overleefd.
Dat kwam pas een paar uur later, op een stille kraamafdeling waar ze op me lag. Op de gang rommelden de nachtzusters, naast me op de slaapbank sliep mijn man onrustig, verderop in de verloskamers schreeuwde de volgende baby zijn eerste kreten. En op mijn buik bewoog een klein meisje, zoals ze maandenlang van binnen had gedaan, ik herkende de bewegingen. Haar hoofdje lag in mijn nek, urenlang. Toen de zon opkwam achter de oranje gordijnen, was ze mijn dochter.
