Nu snap ik die columns van Februari pas
Uit mijzelf zou ik er nooit over zijn begonnen, als Marjolijn Februari niet alom ruchtbaarheid had gegeven aan haar transformatie tot Maxim Februari. Ik las ergens dat hij voluit Maximiliaan heet. Dat hebben zelfs mijn ouders niet gedurfd, maar wie eenmaal van vrouw tot man wordt, wil het kennelijk groots aanpakken.
Dit stukje schrijf ik vooral ook uit verwondering. Al jaren probeer ik de columns te lezen van degene die met Marjolijn Februari ondertekende. Eerst die in de Volkskrant en later, toen zij de overstap maakte, die in NRC Handelsblad. Ik las ook een paar van haar boeken. Die vond ik niet slecht, maar ze brachten mij ook niet de euforie die een literair meesterwerk ineens kan oproepen.
Bij die stukjes was vaak iets vreemds aan de hand: de meeste begreep ik niet. Nooit kwam ik erachter waar ze nou precies over gingen. Literair, intellectueel waren ze wel, maar op de een of andere manier kon ik er geen kern in ontdekken.
In zo’n geval denk je in de eerste plaats dat dit onbegrip aan jezelf ligt. Je hebt er geen antenne voor, of geen talent, je ziet eenvoudig niet wat andere mensen (lezers) wel zien. Dat een van haar romans “zowel vanuit mannelijk als vanuit vrouwelijk perspectief” is geschreven, zoals ik dezer dagen las, was mij ook ontgaan.
Toen Februari naar NRC Handelsblad ging, schreef Sjoerd de Jong juichend dat er een enorme vis was binnengehaald. Maar ik bleef er het mijne van denken. Na een tijdje merkte ik dat ik in mijn scepsis toch niet helemaal alleen stond. Ook anderen, en soms niet de minsten, bleken zich te verbazen over de geringe toegankelijkheid van Februari’s stukjes en over de hardnekkigheid van NRC Handelsblad om ze af te drukken.
En toen kwam de onthulling over haar seksuele transformatie. Sindsdien heb ik het gevoel dat mijn intuïtie mij niet helemaal in de steek heeft gelaten. Zelf zei Februari in een interview met zijn voormalige werkgever, de Volkskrant, namelijk dit: “Ik was steeds bezig er omheen te schrijven”.
Er omheen schrijven, cruciale en oprechte woorden.
In zekere zin is alle literatuur niets anders dan ‘er omheen schrijven’, maar in dit geval zou dat wel een heel gemakkelijke dooddoener zijn. Er omheen schrijven betekende voor Marjolijn Februari dat zij kennelijk over zaken schreef die haar veel minder aan hart gingen dan wat haar werkelijk bezig hield. En dat kun je als oplettende lezer op den duur toch merken.
Afgelopen maandag publiceerde NRC Handelsblad zijn eerste column als Maxim Februari. Er stond ook een fotootje bij. Eerlijk gezegd lijkt hij daarop vooral nog op degene die zij 49 jaar is geweest: Marjolijn Februari. Daarom hoop ik dat de krant het lucide idee heeft om elke week een nieuw fotootje te plaatsen, opdat wij allemaal het transformatieproces kunnen volgen. Als je zoiets in de openbaarheid brengt, moet je het ook goed doen.
Het eerste stukje van Maxim Februari heette Voornamenwoorden. Wat mij bij Marjolijn Februari niet lukte, lukte mij bij Maxim Februari ineens wel. Ik begreep het stukje van a tot z.
