Spring naar de content

Forensentax? Het is subsidie en we zijn allemaal verslaafd!

In het Kunduz-akkoord werd werkend Nederland hard gepakt. Met name het belasten van het woon-werkverkeer werd door de gemiddelde werknemer als een dolksteek ervaren.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Rogier Swagerman

En terecht, zou je denken. Een werknemer moet zich dagelijks melden bij zijn baas en de meesten ook nog eens ‘toevallig’ op hetzelfde tijdstip. Thuis werken is maar eng in de ogen van veel werkgevers, dus gaan we maar die file of stampvolle trein in. En nu moeten we er ook nog eens voor betalen! Als onderdeel van het Kunduz-akkoord lijkt de afschaffing van de onbelaste reiskostenvergoeding een losse flodder. Maar om het draagvlak tegen deze maatregel toch groter te maken is er een heuse lobby opgang gekomen. Met, en dat was te verwachten, Guido van Woerkom voorop.

De voorman van de ANWB is de afgelopen dagen niet uit de media te slaan waarin hij als voorzitter van een ‘bond’ opkomt voor ons ieder. Maar de ANWB is gewoon een bedrijf dat winst wil maken en zich laat betalen door sponsors en adverteerders. Dat de ANWB in onze hoofden anders te boek staan is de natte droom van elke directeur, of voorzitter zoals u wilt.

Wij zijn allemaal junkies
Terug naar de ‘forensentax’. Niemand staat voor zijn lol in de file en al helemaal niet als hij daarvoor moet betalen. Waarom moet ik, als belastingbetaler, betalen om iemand in de file te laten staan?

We worden niet gelukkiger als we doorgaan met subsidie verlenen aan werknemers die ver weg wonen.

Omdat een huis 60 kilometer verderop vaak veel goedkoper is dan een huis dicht bij het werk. Omdat dat huis veel groter is. En de tuin ook. En omdat het huis goedkoper is, zijn de verzekeringen goedkoper en de gemeentelijke belastingen veel lager. En, last but not least, omdat de kosten die hij maakt om zich iedere dag 120 kilometer te vervoeren, waarbij hij ook nog even 1000 kilo aan staal meeneemt, door mij en u worden betaald.

Waar je woont is een keuze die iedereen zelf moet maken. En bij een soevereine keuze hoort ook dat je het zelf betaalt. Het niet belasten van de kosten die horen bij keuzes, is een verkapte subsidie. En subsidie is net als drugs; het is hyperverslavend en je krijgt een boze junk als je het afpakt.

De uitdaging is hoe de talloze verslaafden, die er hun leven op hebben ingericht en er belangrijke beslissingen op hebben genomen, weer kunnen afkicken. Het lijkt de hypotheekrenteaftrek wel. Voordat je het weet stort je het land weer in een nieuwe crisis. Maar er liggen hier ook kansen. Naast dat het principieel onwenselijk is om te stimuleren dat mensen ver van hun werk wonen, heeft de afschaffing van de onbelaste reiskostenvergoeding ook belangrijke zij-effecten.

Woning- en onroerendgoed markt
Ondanks dat er nu geluiden zijn dat de woningmarkt zich een klein beetje begint aan te trekken, ligt hij toch vooral op zijn gat. Door de reiskosten niet langer te subsidiëren is te verwachten dat het de vraag naar woningen verandert. Het wordt namelijk financieel aantrekkelijk om in de buurt van je werk te gaan wonen. Andersom geldt het ook. Voor sommige bedrijven wordt het aantrekkelijk om zich vestigen buiten de grote steden waardoor lege bedrijfsterreinen in de periferie van de grote steden in trek komen. Al is het maar in vorm van een kleine vestiging waar mensen elkaar kunnen ontmoeten of rustig kunnen werken. Dit zou een dynamiek geven die de huizenmarkt net nodig heeft.

Files
Wie betaalt bepaalt, is een oude wijsheid. Door de onbelaste reiskostenvergoeding af te schaffen verschuift de verhouding tussen werknemer en werkgever. Omdat reizen niet meer gesubsidieerd wordt, levert thuiswerken meer geld op. Nu hoeven we heus niet allemaal elke dag thuis te gaan werken, er zijn echt beroepen waar dat niet kan, maar het is wel een stimulans voor het Nieuwe Werken. Wat minder drukte op weg en spoor tot gevolg heeft. Bovendien bevordert thuiswerken het vertrouwen tussen werkgever en werknemer en zorgt het tevens voor een betere band binnen het gezin. We worden er dus ook nog gelukkig van!

———
Volg HP/De Tijd ook op Twitter.