Spring naar de content

Bloed aan de paal in Tanzania met Ernie Brandts

Afgelopen vrijdag verscheen er in de afdeling ‘Nieuws’ op de site van Voetbal International een opvallend bericht. Ik citeer de eerste twee zinnen: ‘Young Africans SC is de nieuwe club van Ernie Brandts. De 56-jarige trainer kwam een verbintenis voor één seizoen overeen met de Indische eigenaar van de topclub uit Tanzania.’

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Ernie Brandts in Tanzania… Ik moest er even van gaan liggen. Ik kende Ernie Brandts alleen als de bijzonder aangename assistent-trainer van PSV, de succesvolle hoofdcoach van NAC, waar hij in 2008 op onduidelijke gronden werd gewipt en de bedenker van de ABCD-formule (Agressie, Beleving, Concentratie, Discipline), een aanpak die in Volendam een doorslaand succes scheen te zijn geweest. Daarna was ik Ernie Brandts uit Didam – dat wist ik ook nog, dat hij uit Didam kwam, alwaar hij in de banketbakkerij van zijn ouders hielp – eerlijk gezegd een beetje uit het oog verloren.

Gelukkig is er Internet. Daar lees je nog eens wat, bijvoorbeeld over de avonturen van Ernie Brandts uit Didam, periode 2009-2012. In de zomer van 2009 vertrok Ernie Brandts naar FC Rah Ahan, een Iraanse voetbalclub. Ernie hield het er niet lang uit. Over het waarom van het korte dienstverband lopen de verklaringen nogal uiteen: volgens  verschillende bronnen werd hij ontslagen omdat hij er niet veel van bakte, volgens Ernie zelf ging hij zelf, omdat ze zonder zijn medeweten zeventien nieuwe spelers kochten. Hij stuurde zijn vrouw naar huis en ging in een flat in Teheran op zijn geld zitten wachten. (Op een site in een uithoek van het Iraanse internet staat een in rudimentair Engels geschreven analyse van het grote percentage mislukte Europese trainers in Iran. De schrijver noemt de casus-Brandts een voorbeeld van een coach die terechtkomt bij een derderangs club. Maar, voegt hij daar aan toe: ‘Of course, in the age of internet there should be no excuse and surprise for coaches’.)

Je zou denken dat iemand na zo’n ervaring wel weer even genoeg heeft van vreemde
voetbaluithoeken, maar niet veel later dook Ernie Brandts op in Kigali. Kigali is de hoofdstad van Rwanda, een land dat na jaren van de meest afschuwelijke stammenoorlogen nu in wankele staat van vrede verkeert. Ernie Brandts uit Didam werd er trainer van APR FC, het FC Barcelona van Rwanda (elf keer landskampioen in vijftien jaar).

APR FC is de club van het leger van president Paul Kagame. De Brabantse krant BN/De Stem ging in 2010 langs in Kigali om te zien hoe het Ernie verging. Van dat interview leert de lezer onder meer:
– Dat de spelers van APR FC allemaal zwart waren en op elkaar leken.
– Dat Rwandese achternamen lang en ingewikkeld zijn.
– Dat Ernie zich door een generaal had laten uitleggen dat er officieel geen Hutu’s en
Tutsi’s meer zijn in Rwanda.
– Dat er zat goeie restaurants in Kigali te vinden zijn.
– Dat het temperatuurtje in Kigali ‘lekker’ is.
– Dat Rwandese voetballers schone jongens zijn, en vrolijk bovendien (een bijdrage van
Amy, Ernies vrouw).

En nu is er een nieuw hoofdstuk aan De Wonderbare Reizen van Ernie Brandts uit Didam
toegevoegd. Volgens het VI-bericht van vorige week was het de bedoeling dat hij zich dichter bij huis ‘op een trainersjob zou oriënteren’. Maar ja: de voorzitter van Young Boys bleef maar bellen. Dus wat doe je dan: dan pak je je koffers en vertrekt.

Ik weet niet precies hoe het in Tanzania met de politiek gesteld is, maar wanneer Ernie
Brandts uit Didam arriveert, weet je als Tanzaniaan dat er ergens iets grondig mis moet
zijn. Gelukkig dat er dan de ABCD-formule is, en Brandts’ motto: ‘Sport verbroedert.’ Of
zoals hij in het BN/De Stem-interview het belang van een Rwandese derby probeerde uit te leggen: ‘Het wordt bloed aan de paal.’

En zo schrijft Ernie Brandts verder aan zijn eigen Wonderbare Avonturen. Voorzitters in
instabiele voetballanden: u kunt bellen. De aanhouder wint.