Ik ben mijn vriendin zat, en wel hierom
Trek je wel de stekker uit de flessenwarmer? Doe je deur van de babykamer goed dicht? Kijk je uit dat je niet te veel gewicht aan de wandelwagen hangt? Doe je niet te hardhandig met hem? Let je op de kat? Houd je hem in bad wel stevig vast?
Gek word ik soms van dat gecheck of ik het wel goed doe; ik begrijp dat het voor haar ook allemaal nieuw is, maar een beetje vertrouwen is toch niet zoveel gevraagd? Het is niet dat ik niet meer van haar houd, maar sinds die baby er is kan ik haar soms wel achter het behang plakken. Ze zit overal bovenop.
So what?
Dan hèb ik misschien een keer in mijn onoplettendheid de kat bij de slapende baby opgesloten en de wandelwagen een beetje laten kieperen doordat ik er wat veel boodschappen aan had hangen. So what? Die baby kan heus wel tegen een stootje. En dat ie in bad kopje onder ging is toch ook geen drama; in de baarmoeder was het toch ook niet droog? Dat ik vergeten was de verwarming uit te zetten, daar hoefde ze heus niet zo moeilijk over te doen. De baby sliep toch lekker lang door in zijn minisauna?
En ze vindt me altijd te hardhandig. Altíjd. Terwijl ik dus denk dat die baby best wat kan hebben. Het moet uiteindelijk een stoere vent worden, toch? Dat zit er nu heus al een beetje in. En vaders zijn er om hun kinderen een beetje uit te dagen, las ik laatst in zo’n opvoedingsboek. Natuurlijk is ie nu nog klein en soms heeft ze wel gelijk. Dan luister ik wel. Ik zal bijvoorbeeld niet meer tegen z’n kinnetje duwen als ie huilt. Dat hielp inderdaad niet. En met de kat heb ik ook beloofd wat meer uit te kijken. Misschien is dat toch wel een beetje gevaarlijk.
Michelinbeentjes
Maar met sommige dingen heb ik gelijk, dus die doe ik dan maar als zij er niet bij is. Dat staat trouwens ook in dat boekje: dat vaders de dingen die moeders te gevaarlijk vinden gewoon doen als zij de deur uit zijn. Ik ben dus niet de enige.
Toen hij laatst zijn eerste prikjes had gekregen, zag ik de bui alweer hangen. Hij had pleisters op zijn beentjes; die mochten er natuurlijk niet zomaar afgetrokken worden. Dat moest geweekt en met olie, en weet ik veel wat. Nou, in vergelijking met die breinaalden die de verpleegkundige door zijn lieve kleine michelinbeentjes duwde, waren die pleisters een peulenschil. Dat kon hij best hebben. Ik heb ze er dus afgetrokken. Waar ze niet bij was uiteraard. Ik heb het wel verteld, hoor. Maar later pas: nadat ik haar weer achter het behang had weggehaald.
