Spring naar de content

In Memoriam: de Rabobank Wielerploeg

Geheel volgens verwachting, maar toch nog veel te vroeg is in de vroege ochtend van vrijdag 19 oktober de Rabobank Wielerploeg bepaald niet vredig van ons heengegaan. 

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Vandaag gedenken wij de Rabobank als een vriend die zich, samen met ons, jarenlang met hart en ziel voor de sport heeft ingezet. Wij herinneren ons de vele mooie momenten die we samen beleefd hebben, op Alpentoppen of langs kasseistroken. En ja, natuurlijk herinneren wij ons ook de momenten dat het wat minder ging, het verdriet van een valpartij op het verkeerde moment, een te strak aangetrokken bandje, een naar stukje in de krant. De pieken waren nog net zo hoog als altijd, de dalen echter werden steeds dieper, zwarter en langduriger.

Dat hoorde erbij, en dat wisten we, allemaal, zoals we hier vandaag aanwezig zijn. Maar wat we ook wisten, iets waarvan we heilig overtuigd waren zoals je maar van weinig dingen heilig overtuigd kunt zijn: ooit zou het beter worden. Ooit, in een toekomst die dichter in ons bereik ligt dan velen hier voor mogelijk zullen houden, kan de wereld veranderen. Die verandering zouden we samen bewerkstelligen, het zou teleurstellingen met zich meebrengen, meer inspanning dan welke wedstrijd op een smal zadel ook. We zouden het met z’n allen doen.

Wat is het ongelooflijk verdrietig dat dat nu niet meer kan. En straks, bij de koffietafel (koffie in rode bidons, thee in blauwe), zullen we de prachtigste herinneringen ophalen, we zullen lachen en huilen, huilen van het lachen en lachen door onze tranen heen. Het is bijna niet voor te stellen dat jij, Rabobank Wielerploeg, er niet meer bent om met ons mee te doen, en – laten we elkaar geen mietje noemen – de rekeningen niet meer betaalt!

(Moment stilte, ruimte voor lach).

De wereld draait door, ook nu, en we zullen door moeten, allemaal, zoals we hier zitten. Het zal wennen worden, het zal misschien sappelen worden en er zullen nog genoeg momenten komen dat we tegen elkaar zeggen: hadden we niet beter…? Zouden we destijds niet wat minder…? Misschien had het geholpen als…? Zinloos. Wat gebeurd is, is gebeurd en de toekomst begint vandaag. Een toekomst zonder jou, Rabobank Wielerploeg, de wereld zal na vandaag een beetje minder oranje zijn.

Dankjewel voor alles, je was een goede, gulle vriend. Hulpvaardig, sympathiek, niets dan lof, niets dan lof. Chapeau! Chapeau! Chapeau! Altijd loyaal, altijd trouw – misschien net niet genoeg, maar ach.
We zullen je missen.
Wat zeg ik: we missen je al.
Dag, lieve spons- eeuh vriend.

Nog enkele huishoudelijke mededelingen voor zo meteen: willen de oud-renners die hun racefietsen pontificaal voor de ingang hebben gezet, deze zo spoedig mogelijk weghalen? Zij blokkeren de doorstroom van de jongere bezoekers.
En voor straks: de koffietafel vindt plaats in café Swassant Poersant hier aan de overkant van de straat. Er zijn etenszakjes voor iedereen en er is de mogelijkheid tot condoleren. Vergeet u ook niet voor uw vertrek het condoleanceregister te tekenen en tegelijk uw whereabouts door te geven. U kunt zich daarvoor wenden tot de kale heren Rasmussen en Leipheimer, achterin de zaak.