Spring naar de content

Het dikke meisje en de man met één been

Een leuk uitziend, vrolijk glimlachend mollig meisje staarde me aan vanaf het scherm. Ze heet Stella.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Pauline Bijster

Stella was in een dag beroemd geworden. Hoe dat kwam? Fotograaf Brandon Stanton post elke dag foto’s op zijn website en Facebookpagina Humans of New York van mensen die hij op straat tegenkomt in New York. Bijzondere mensen, excentrieke mensen, stijlvol geklede mensen, mensen die er anders uitzien dan andere mensen. Erbij schrijft hij een zin of twee. Bijvoorbeeld dat de oudere heer een Cadillac heeft in dezelfde kleur als het jasje van zijn chihuahua.

Mollig
Stella is niet heel bijzonder en ze heeft geen Cadillac in dezelfde kleur als de jas van haar hond, maar Stella is mollig. In plaats van twee zinnen kreeg zij een lang, begeleidend verhaal van Brandon. Stella heeft de ziekte Polycysteus Ovarium Syndroom (PCOS), een hormonale afwijking waardoor ze al haar leven lang kampt met overgewicht. Vooral als tiener had ze erg veel moeite met zichzelf maar langzamerhand, ondanks pesterijen, heeft ze geleerd om haar eigen lichaam te accepteren. Ze is lid van een beweging die opkomt voor de acceptatie van lichamen, en schrijft een blog over hoe ze haar eigen molligheid accepteert. Stella ziet er sympathiek uit. Het is fijn als lieve mooie mensen ook leren zichzelf lief en mooi te vinden. Humans of New York plaatste tevens een foto van Stella in bikini. Deze foto had Stella zelf eens op haar eigen site gezet.

Een dag later bleek ik niet de enige te zijn geweest die Stella had gezien. Meer dan 2,5 miljoen mensen hebben de foto’s inmiddels gezien, meer dan 400.000 mensen ‘liken’ en meer dan 130.000 mensen hebben via de site of Facebook erop gereageerd. De eerste dertig minuten waren de opmerkingen die mensen onder de foto schreven, enkel positief: ze vonden haar prachtig, of dapper. Daarna, zodra de foto ook buiten de ‘vaste volgers’ van de site terechtkwam, werden de opmerkingen steeds grimmiger: ‘Bro you’re ugly!’. Jammer, schrijft Brandon zelf hierover.

Stella was een hit, in positieve en negatieve zin. Ze is er nogal van geschrokken, omdat ‘het zoveel makkelijker is om ongelukkig te worden van een paar negatieve opmerkingen dan om gelukkig te worden van heel veel positieve’. Maar misschien, schrijft ze, heeft ze wel iets bijgedragen aan het gevecht dat veel (jonge) vrouwen hebben met hun eigen lichaam en de acceptatie daarvan. Misschien heeft het voor iemand iets uitgemaakt.

De man met één been
Deze week sprak ik Neda (22), die samen met twee reisgenoten van noord naar zuid Afrika lift. Hun reis kunnen we op allerlei manieren digitaal volgen via Thumb up Africa. Ze werken mee aan plaatselijke ontwikkelingshulpprojecten en praten met mensen. Ik sprak Neda via Skype vanuit haar hostel in Egypte. Een week eerder waren ze in een ziekenhuis geweest aan de Syrische grens. Daar had Neda een man ontmoet met één been. Zijn andere been was eraf geschoten. De man was een rebellenstrijder: hij wilde vrijheid en vocht daarvoor. Vrijheid voor zichzelf, voor zijn vrouw, en voor zijn kinderen. Ondanks dat Neda in eerste instantie niet geloofde dat je vrijheid kunt ‘bevechten’, vond ze hem aardig. Op zijn Facebookprofielfoto (ze waren vrienden geworden) stond de man trots op één been met een mitrailleur in zijn hand.

“Wat me het meest opvalt,” zei Neda, “is dat alle mensen die we tegenkomen eigenlijk hetzelfde doel hebben. Of ze nu arm zijn of rijk, of ze nu onderdrukt worden of zelf onderdrukken, of ze nu dingen doen die wij snappen of dingen die wij helemaal niet snappen. Ze willen allemaal gewoon gelukkig zijn.”