Spring naar de content

Wilt u ook een voorproefje van uw uitvaart?

Soms betrap je jezelf op enigszins foute gedachten. Laatst, op een late avond, zat ik te luisteren naar een ijle ballade van Miles Davis en welde er een fantasie in me op over de muziek bij mijn uitvaart (die pas ver in deze eeuw staat gepland, maar toch).

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Matt Dings

Miles mocht daar zeker van de partij zijn, bedacht ik. Zo liet ik nog een aantal muzikanten door mijn hoofd gaan, en ik stelde me voor hoe ik goedkeurend in mijn kist zou liggen luisteren en even over de rand zou loeren om te inspecteren of mijn nabestaanden geroerd zouden worden door de tonen en klanken die ik als mijn echo had gekozen. Intussen was Miles Davis aan een nummer in uptempo begonnen en waaide de funeraire fantasieën weer weg.

Niet lang daarna hoorde ik dat een ernstig zieke kennis zijn visite had getrakteerd op de muziek die hij alvast voor zijn crematie had uitgezocht. Dat waren behoorlijk macabere minuten geweest, liet de bezoekster in kwestie me weten, ze had zich niet goed raad geweten met haar houding. Waarop ik me weer afvroeg hoe zij de muziek zou ervaren als die te zijner tijd daadwerkelijk zou klinken tijdens de rouwdienst voor de kennis. Toch een beetje tweedehands, leek me.

Al googelend op dit onderwerp verzeilde ik op een gitaristenforum waar mensen reageerden op de vraag: welke song is een must op je eigen uitvaart? Wake up dead man van U2, reageerde iemand gevat. “Ik heb al jaren geleden aan mijn naasten gemeld: Comfortably Numb van Pink Floyd en dan de live Pulse uitvoering,” schreef een ander. Uiteraard werd ook Led Zeppelin’s Stairway to Heaven genoemd. Waarop iemand waarschuwde voor de lengte van die nummers: “Zou maar even overleggen of je naasten dat wel kunnen waarderen.”

De behoefte over ons graf heen te regeren is kennelijk niet zeldzaam. Een preview van de eigen uitvaart biedt nu al de troost dat er om ons gegeven wordt en dat we niet goed te missen zijn, de existentiële bevestiging dat we ertoe doen.

En nou weer die nieuwe campagne van DELA: Lieve…, In onder andere grote dagbladadvertenties worden we opgeroepen vandaag nog onze mooie en oprechte woorden te delen met wie die dat verdienen. Waarom wachten we altijd met vertellen wat de ander voor ons betekent tot die persoon is overleden? Schrijf het op, stuur het naar DELA en binnenkort hang je in een vitrine op een NS-station!

Lieve DELA, sympathiek hoor, maar waar gaat dat heen? Straks zijn alle laatste songs al gedraaid en alle laatste groeten al gesproken lang voordat een overledene in onbekende richting verdwijnt. In het crematorium klinkt geen muziek meer en geen spreker, alleen de stilte van de eeuwen der eeuwen. We leveren de kist van onze dierbare af, knikken nog een keer en gaan naar huis. Houdoe en bedankt.

Onderwerpen