Allerzielen: een ode aan mijn ex Nicole
Als ik mij verveel, thuis of op mijn werk, wil ik nog wel eens namen van ex-jes googelen.
De meisjes uit mijn lagere- en middelbare schooltijd op wie ik al dan niet openlijk verliefd was, hebben mijn speciale belangstelling. De verwachtingen zijn vaak hooggespannen, al hou ik altijd rekening met foto’s van onherkenbare rimpelkoppen, omringd door (klein)kinderlijk grut op het type dagje-uit-lokatie waar u en ik niet gezien wensen te worden.
Maar de meisjes van vijftig-plus, tot welke generatie ik behoor, houden zich opvallend schuil. Natuurlijk zullen de meesten getrouwd zijn en een andere naam hebben aangenomen, maar als ik het landelijk gemiddelde aanhoud van het aantal echtscheidingen in Nederland, dan zouden er toch ook een heleboel weer hun eigen naam terug moeten hebben.
Een enkele keer vindt de zoekmachine een oud liefje terug in een uitslagenrijtje van een hardloopwedstrijd voor een of ander goed doel (en meestal zitten ze in de middenmoot).
Tot vorige week, toen ik de naam van het haast vergeten meisje intoetste met wie ik op mijn zeventiende kortstondig en nogal gepassioneerd verkeerde. Ze heette Nicole en was verliefder op mij dan ik op haar, en wat me altijd is bijgebleven is dat ik daar onvoldoende rekening mee heb gehouden. Nicole was een schat, mooi en welgevormd, en ik geloof dat het mij alleen daarom te doen was.
Google bracht me bij een bericht uit een of ander kerkblaadje van een parochie in Tilburg waarin, goddomme, het overlijden van Nicole werd gemeld. En al in 1988, toen zij begin dertig moest zijn. Ik probeerde te achterhalen of het daadwerkelijk ‘mijn’ Nicole was, en de beschikbare en mij bekende informatie (afkomstig uit Eindhoven, dochter van een VVD-wethouder, het ouderlijk adres en de naam van een zusje dat later bij mij in de klas zat) liet daarover geen enkele twijfel bestaan.
Ik was behoorlijk van slag door het bericht, want Nicoles dood wees mij ineens op mijn eigen sterfelijkheid. Er was geen enkele reden te bedenken dat ‘wij’ gespaard zouden blijven, mocht ik dat überhaupt ooit gedacht hebben.
Even bedacht ik dat Nicole misschien was gestorven aan de gevolgen van liefdesverdriet, door mij veroorzaakt. Maar dat beeld heb ik gelukkig vrij snel daarna kunnen wissen uit mijn brein, want in die woeste jaren zeventig werd iedereen voortdurend verliefd, verlaten of weer bedrogen. Ze zal het me hebben vergeven. Hoop ik.
Ineens herinnerde ik mij een toevallige ontmoeting met haar op het station van Eindhoven, jaren na onze verhouding. Zij stapte uit de trein die ik net moest hebben. In de paar seconden wachttijd vertelde ze me dat ze in Tilburg studeerde, maar dat ze behoorlijk ziek was of was geweest. Iets met maagzweren. Daarna sloten de treindeuren zich, zwaaide ik nog en dat was het laatste wat ik van haar heb gezien.
Donderdag is het Allerheiligen en vrijdag Allerzielen, voor katholieken beladen dagen waarop ze hun gestorven dierbaren gedenken. Bij de KRO loopt deze week een speciale serie Ode aan de Doden, en eindelijk doet de katholieke omroep weer eens iets waarvoor ze is opgericht: programma’s maken die niet met plat amusement te maken hebben, zoals Boer Zoekt Vrouw, maar die een link hebben met de identiteit van de omroep.
In de week van Allerzielen steek ik een kaarsje op voor Nicole.
