De Tao-cursus en vrouwen van middelbare leeftijd
Als iets heel hip is, komen er hippe mensen op af en vrouwen van middelbare leeftijd. Zo ook bij de Tao-cursus waar ik vorige week was. Wat Tao precies is, weet ik niet, maar het is hip. Na yoga (inmiddels heeft iedere huisvrouw een yogamatje thuis) en meditatie (en neemt iedereen zich voor vanaf volgende week/volgende vakantie/in het nieuwe jaar écht te gaan mediteren) is nu Tao in.
Ik deed mee met een Tao Yin-dag. Volgens de website zou het me helpen ontspannen. We leven allemaal zodanig in ons hoofd en in onze gedachten dat we in onze versnipperde drukke levens weleens vergeten dat daar ook nog een lichaam bij hoort. Ik vergeet heel vaak het grootste gedeelte van mijn lichaam, dus voelde me aangesproken. Met simpele oefeningen zouden we die dag kunnen ontdekken waar energie in je lichaam vandaan komt (namelijk uit je nieren), en hoe je het opwekt of juist verspilt (in mijn eigen woorden…).
Herfsttinten
In een kring matjes op de vloer van het cursuscentrum stelden we ons voor. Er waren een aantal vrouwen van middelbare leeftijd in ruimvallende kleding in herfsttinten. Mijn gedachten dwaalden meteen af naar de middelbare vrouwen. Waarom zijn die eigenlijk altijd zo ruim vertegenwoordigd? Vrouwen in de vijftig zijn ook de enige soort mensen die boeken lezen, schijnt. Zij zijn ruim vertegenwoordigd in musea en in het concertgebouw. Zij doen gretig alle aan-je-eigen-lichaam-en-geest-werken-cursussen die er bestaan. Ik keek naar de vrouwen en vroeg me af: waar zijn eigenlijk alle mannen van middelbare leeftijd terwijl hun vrouwen cursussen Tao doen? Waarom zie je nooit groepjes mannen van middelbare leeftijd in een kring op een matje op de grond? Of met een boek? Zijn die echt op de motor door de Alpen aan het toeren met hun twintig jaar jongere, nieuwe vriendin?
Terug naar de oefeningen. We begonnen met een meditatie. De vrouw naast mij liet een boer. Ik opende één oog. Ze liet nog een boer. Het stoorde wel een beetje maar in Tao kun je je vast beter niet laten afleiden door een boerende buurvrouw. Hierna liet ze nog heel veel boeren. Misschien was haar lichaam zo ontspannen dat ze nu alles liet gaan, probeerde ik het haar te vergeven. Of misschien had ze een enge ziekte. Maar Jezus, gedachten uitschakelen als iemand naast je onophoudelijk zit te boeren is moeilijk zeg! Probeer het maar eens voor de grap.
Er werd gevraagd wat we uit de dag wilden halen. Ik herhaalde hardop wat ik erover had gelezen: ik wilde graag ontspannen. Voor de vrouwen van middelbare leeftijd in lekker loszittende kleding onder dekentjes uit Tibet was ‘ontspannen’ natuurlijk veel te weinig bevredigend. Zij wilden bij hun hogere zelf terecht komen of waren juist op zoek naar een diep vertrouwen in hun bekken.
(Als ik een man was van middelbare leeftijd en de vrouw waar ik al tig jaren mee samen ben, zou in de weekenden op zoek gaan naar het diepere weten in haar onderlichaam, zou ik misschien ook wel een motor kopen en een twintig jaar jonger vriendinnetje zoeken.)
De rest van de dag probeerde ik echt heel hard om me niet te storen aan de boerende vrouwen die op zoek waren naar een diep vertrouwen maar in plaats daarvan enthousiast mee te doen met de oefeningen. De ergernis verdween niet. Wel kreeg ik het steeds warmer, en kreeg ik een fijn gevoel in mijn rug.
Ik weet zeker dat ik aan het einde van de dag een heel stuk meer ontspannen was dan aan het begin. Al was het alleen maar omdat ik de hele dag geen telefoon had bekeken, geen mails had gelezen, geen kinderen om me heen had, geen drukke winkelcentra had bezocht, geen krant had gelezen. Ik had helemaal geen andere dingen aan mijn hoofd gehad dan vrouwen die boeren lieten en op hun rug met hun benen omhoog op de grond lagen op zoek naar de vereniging tussen hemel en de aarde in zichzelf.
Die nacht sliep ik lekkerder, dieper en langer dan ooit. Lang leve Tao.
