Nou Samsom, waar blijft dat pareltje van je?
Mannen aan wie ik vertel dat mijn vriend een paar weken alleen voor de baby zorgt nu ik weer aan het werk ben, kunnen zich daar weinig bij voorstellen. “No way, nee hoor. Alleen thuis met de baby, dat heb ik nooit gedaan,” hoor ik vaak. De Nederlandse rolverdeling is nog erg traditioneel waar het op baby’s aankomt. Maar als het aan de PvdA ligt, verandert dat.
Volgens Diederik Samsom was het een pareltje. Meer dan duizend ideeën werden er begin dit jaar door partijleden geopperd op de site van de PvdA, en deze stond er, páts, zomaar ineens tussen. Ik heb het over het plan om stellen de zestien weken zwangerschapsverlof die een vrouw nu krijgt, in de toekomst te laten verdelen. Geboorteverlof in plaats van zwangerschapsverlof dus. Blij werd de PvdA-kopman ervan, net als van het idee om zonnepanelen in nieuwbouwwoningen te verplichten.
Inmiddels is het plan waarschijnlijk ergens in de krochten van het regeerakkoord verdwenen, maar in het verkiezingsprogramma van de PvdA vond ik het nog:
‘De PvdA wil het stelsel van verlofregelingen hervormen, waar bij de traditionele rolverdeling tussen man en vrouw aangepast wordt en ouders zelf het aantal verlofdagen onderling kunnen verdelen. Dit betekent dat ook vaders makkelijker vaderschapsverlof op moeten kunnen nemen.’
Alleenrecht
Een uitstekend idee. Het moge dan onvermijdelijk zijn dat de vrouw de eerste weken na de geboorte de zorg voor de baby op zich neemt; dat zij na die tijd ook de primaire verzorger blíjft, is pure stereotyperende gemakzucht. Van beide kanten.
Ik neem mezelf maar even als voorbeeld. Ik denk (zoals veel vrouwen) na bijna drie maanden alleenrecht op de baby dat ik als enige goed voor hem kan zorgen, en dat het een drama is om weer te moeten werken. Mijn vriend denkt (zoals veel mannen) na twaalf weken werken dat hij de baby prima af en toe een fles kan geven en in zijn badje kan doen. Maar niet dat hij hele dagen alleen voor hem kan zorgen.
Ongelukkig
Een beeld dat zou blijven bestaan, ware het niet dat we om opvangtechnische redenen al een hele tijd geleden ingepland hadden dat ook hij een tijd alleen thuis zou zijn met onze zoon.
Begin deze week was het zo ver. En we waren allebei erg ongelukkig: ik móest weer werken, maar wilde de baby niet achterlaten. Hij móest voor de baby zorgen maar wilde eigenlijk liever niet alleen met hem achterblijven (“Moet ik daar echt vakantiedagen voor opnemen? Niemand van mijn collega’s doet dat, schat”).
Nu echter, na een paar dagen wennen, blijkt dat hij zich goed kan redden alleen met de baby, ook fulltime. En dat hij het zelfs gezellig vindt, waardoor ik weer met een gerust hart naar mijn werk kan gaan, en zelfs een beetje beledigd ben dat de baby voor zijn welzijn niet geheel van mij afhankelijk blijkt te zijn.
Oppaspappa
Achteraf ben ik dus blij dat wij voor deze constructie gekozen hebben. Maar heel veel stellen doen dat niet. Daarvan moeten de vrouwen boekwerken met instructies achterlaten als pappa een keer een middag op zijn kind ‘past’.
In het onderzoek A day with the Dutch lezen we dat onder Nederlanders nog steeds de consensus heerst dat het gezinsleven, en vooral de kinderen, eronder lijden als de vrouw (fulltime) werkt. Niet zo gek ook, als alleen de vrouw in die cruciale maanden na de geboorte in de gelegenheid wordt gesteld gezinsverzorger te zijn.
Dus kom maar op met dat ‘pareltje’, Diederik Samsom.
———
Volg HP/De Tijd ook op Twitter.
