De hypocrisie van het VUmc (3)
Ik vermoed dat het VUmc-bestuur de eed van hypocrisie heeft afgelegd. Want nu het beeld van de heimelijk gemaakte video’s van patiënten compleet wordt, blijkt men wel erg aan zichzelf te denken. Een gotspe voor patiënt en echte zorgverlener daar.
Toen het VUmc begin dit jaar was volgehangen met 35 camera’s en microfoons, en meer leek op een productiebedrijf dan een ziekenhuis werd al snel duidelijk dat dit niet door de beugel kon. Het doel van het ziekenhuis was transparant zijn over de te verlenen zorg en daarom stoorde men zich aan god noch gebod.
Niet transparant
Het verhaal leek mij incompleet dus ik vroeg het dossier op bij het College Bescherming Persoonsgegevens. Dat werd geweigerd. Het VUmc, dat zelf erkende privacyschender te zijn, wilde namelijk de privacy van de medewerkers waarborgen. Een duur betaalde advocaat moest echte transparantie voorkomen.
Ik kreeg een communicatieverbod over de mening van het VUmc en andere vijanden van openbaarmaking. Maar na wat procederen werd dat opgeheven.
Kulturkammer
Nu de zaak door mij is gewonnen en de stukken openbaar zijn geworden, wordt het beeld er niet rooskleuriger op. De transparantie van de verleende zorg is een zaak van de afdeling communicatie, die als een soort Kulturkammer bepaalt wat wel en wat niet geschikt is voor transparantie.
Iets wat sowieso niet geschikt is, zijn de ruwe beelden. Ook al geeft de Wet bescherming persoonsgegevens in artikel 35 recht op inzage; dat inzagerecht is expliciet afgeschaft. Transparantie is mooi, maar alleen als het uitkomt natuurlijk. Dat camerabeelden toevallig bijzondere persoonsgegevens zijn, is niet meer dan een lastige bijkomstigheid.
Patiënt als bijproduct
En zo blijkt het hele dossier gevuld met details, waarvan je niet bepaald de indruk krijgt dat de patiënt bij de bestuurders van het VUmc op de eerste plaats staat. De voorlichting en het script reppen met geen woord over ander gebruik dan voor het televisieprogramma. Toch blijkt dat wel te zijn afgesproken en in de kleine lettertjes van het toestemmingsformulier te staan.
Ook blijkt te zijn geregeld dat bestaand bewijsmateriaal in medisch-juridische zaken niet te gebruiken is en gewoon doodleuk wordt vernietigd. Verder blijkt de patiënt na het geven van toestemming ook bij producent Eyeworks bekend te zijn met het patiëntnummer. Weer gegevensverwerking die niet nodig is en ook niet is toegestaan.
Koop een boek!
De opnames waren een mega-operatie, waarvoor 8 kilometer aan kabels werd aangelegd in het ziekenhuis, een precieze planning werd gemaakt, en de parkeergarage voor een deel werd ontruimd. Maar het detail ‘patiënt’ kwam er bekaaid vanaf. Een klap in het gezicht van die patiënt en de artsen, verpleegkundigen en verzorgenden.
Misschien moet de directie minder tijd steken in het dwarszitten van mensen: personeel en journalisten. Steken ze gewoon het geld van advocaten in boeken over de Wet bescherming persoonsgegevens en gaan die lezen. Dan komt het vanzelf goed.
