Sinterklaas in Amsterdam, een mooie schertsvertoning
De zon scheen toen Sinterklaas aankwam in Amsterdam. We staan niet op onze vaste plaats langs de Prins Hendrikkade maar, omdat we iets later aankomen, een stukje dichter bij Centraal Station.
Het is een goede plek want er zijn hier weinig kinderen. Dat betekent dat mijn kinderen van iedere Piet die langsloopt een hand snoepgoed krijgen. Ze krijgen zoveel, dat ze er op een gegeven moment misselijk van worden en weigeren hun handjes nog open te doen. Pieten laten zich niet afschrikken door dichte handjes, ze stoppen de kruidnootjes in de capuchons van hun jasjes. Of ze gooien ze over hun hoofd. Of ze gooien ze in de bak van onze fiets. Of op straat.
Een iPad in mijn schoentje
De Pieten zijn vrolijk. Het zijn denk ik studenten. Ze zingen sinterklaasliedjes mee, maar dan een beetje anders: “Sinterklaas kapoentje, gooi een iPad in mijn schoentje…” Giechelend. Ik denk niet dat het de bedoeling is dat de kinderen het horen van die iPad, maar ik hoor het toevallig. Ik vraag me af hoeveel van hen een kater heeft op zaterdagmorgen.
Eén zwarte Piet kijkt verlekkerd naar een knappe, jonge moeder. Als je als jongeman verkleed bent als Piet, maak je waarschijnlijk niet bijzonder veel kans bij een knappe vrouw.
Soms zijn ouders hebberiger dan kinderen
Twee mannen naast ons duwen een jongetje naar voren om meer pepernoten te ‘scoren’. Ze zeggen er iets bij, het klinkt driftig. Het jongetje kijkt verdwaasd en een beetje angstig, het heeft volgens mij geen idee waarom zijn vader en oom zo graag willen dat hij zo snel mogelijk zo veel mogelijk pepernoten verzamelt. Soms zijn de ouders nog hebberiger dan kinderen. Papa graait een ballon voor hem weg waar het jongetje even later ongeïnteresseerd mee in zijn handen staat.
Een Spaanse vrouw met een enorme koffer probeert van de ene kant naar de andere kant van de kade te komen, waarschijnlijk om haar trein of vliegtuig te halen. Maar de stoet is beschermd door hekken, je kunt er niet door. In slecht Engels spreekt ze een Piet aan. Ze krijgt van hem geen antwoord, maar wel pepernoten. Die wil ze niet. Een beetje radeloos kijkt ze om zich heen.
Toeristen missen hun vliegtuig
Een ander groepje toeristen nadert, ze zitten met hetzelfde probleem. Eentje stelt voor om de hekken weg te schuiven en te proberen tussen de wagens door naar de overkant te sluipen. Het lijkt alsof ze weinig keus hebben. De Spaanse dame met de enorme koffer gaat het langzaamst en wordt bijna omver gelopen door een fanfareband.
Opa en oma die met hun kleinkinderen langs de hekken staan, ergeren zich aan de toeristen die door de fanfareband lopen.
De toeristen ergeren zich wellicht aan deze schertsvertoning op straat van als clowns verklede, en als negroïde knechten geschminkte, jolige studenten die met kleine, ronde koekjes gooien waardoor zij hun vliegtuig missen.
DJ-Piet
Een stukje verder op het Rokin is het gewoon zaterdagmiddag. Winkelende tienermeisjes en andere hangtoeristen slenteren over het fietspad. We kijken de stoet na terwijl deze afslaat richting het centrum.
Een stralende herfstzon schijnt op de haren van duizenden hoofdjes, de geschminkte studenten met katers dansen op het oude house nummer van 2 Unlimited dat DJ-Piet heeft opgezet: “No, no.. no, no, no, noo…, no no no noo… no no there’s no limit!”
Er is ook een olifant van UPC.
