Kijk niet sip want lachen maakt je gelukkig!
Een buurman die ik regelmatig tegenkom en waarmee ik wel eens een praatje maak, zei laatst: ‘Wat kijk je sip.’
Hij zei het al eens eerder. Toen zei hij: ‘Gaat het wel goed met je? Je ziet er moe uit.’ Ik wilde helemaal niet dat hij zich zou bemoeien met mijn humeur dus lachte het (gemaakt) weg: ‘Oh, haha, niks aan de hand hoor.’
De buurman is nogal een flirt. Ik verdenk hem ervan dat die interesse in mijn humeur eigenlijk een ander soort interesse is. Soms heb je ’s ochtends niet bijzonder veel zin in flirten, of ik niet, of niet met hem.
Al sinds ik me kan herinneren zeggen mensen het trouwens wel eens. Niet alleen tegen mij. Veel jonge vrouwen die ik ken kijken vaak sip, of bezorgd, of bozig of zelfs ongelukkig, terwijl ze het misschien helemaal niet zijn. Je hebt wel types die altijd heel gelukkig de wereld in kijken. Maar veel niet.
In een club zeggen mannen (het zijn altijd mannen) het tegen vrouwen: ‘Heb je het wel naar je zin?’ of ‘Lach eens!’ Vrouwen vinden dit volgens mij nooit leuk om te horen. Want ze kijken heus niet éxpres somber.
Maar waarom dan wel? Is het speciaal tegen de buurman, omdat ik geen zin had in het ochtendpraatje? Of zou ik echt sip overkomen? Is het een gewoonte? Dat zou jammer zijn. Ik vind mezelf namelijk helemaal geen knorrig persoon. Overwegend vrolijk en optimistisch zelfs. Ik heb een heel leuk leven met veel liefde en vrienden, met geweldige kinderen en geluk, leuk werk, alles wat mijn hartje begeert, in een land zonder oorlog, enzovoort.
Maar toch kijk ik sip. Namelijk…
– Omdat ik me op een doordeweekse ochtend, als ik net uit bed kom en moest haasten met aankleden en de kinderen klaarmaken voor school, tussen de ruzie over het veters strikken en de was die er nog lag door, me niet altijd meteen herinner hoe fijn mijn leven eigenlijk is.
– Omdat ik de motieven van de buurman niet helemaal vertrouw en mezelf tegen ongewenst geflirt wil beschermen. Misschien dat veel jonge vrouwen wel bozig of knorrig kijken om zichzelf te beschermen tegen blikken en mensen. Omdat ze niet goed weten hoe ze hun eigen grenzen kunnen bewaken of hoe ze ‘nee’ kunnen zeggen, en daarom bij voorbaat alvast boos kijken zodat de andere mensen minder graag het contact opzoeken.
– Omdat velen van ons dus eigenlijk een beetje autistisch zijn.
– Omdat ik soms ook echt sip ben. Als ik die nacht toevallig drie keer ben wakker gemaakt door een kind of een kat, als er nog te veel werk ligt te wachten of als ik snak naar een rustige week maar niet zeker weet of dat ooit nog zal plaatsvinden. De dertigersstress. Of omdat de grote verantwoordelijkheid van een gezin, van kinderen gelukkig groot brengen, toch wel eens zwaar op de schouders rust. Of de verantwoordelijkheid van het leven in het algemeen en de voorbijrazende tijd.
– Omdat de knapste en slimste vrouwen (en mannen?) uit de geschiedenis ook niet blij keken. Omdat het leven heus niet alleen maar ‘leuk’ is. Niet voor niets gaan alle liedjes altijd over ellende en liefdespijn. Niet voor niets is het noodzakelijke kwaad waarmee we allemaal vroeger of later te maken krijgen, ook de grootste inspiratiebron.
Blij is voor oppervlakkige mensen die het grote lijden niet begrijpen.
– Omdat ik bij ‘blij zijn’ moet denken aan een stukje uit Giph van Ronald Giphart waarin de hoofdpersoon op wintersportvakantie naar Veyssonaz gaat. En daar is alles drôle, op z’n frans. Maar de hoofdpersoon vindt het helemaal niet zo drol. (Als ik aan dat stukje denk, giechel ik wel van binnen.)
– Omdat je met lachen de wereld niet redt.
Of wel?
Het schijnt dat je met mondhoeken omhoog in plaats van naar beneden stofjes in je lichaam aanmaakt waarmee je ook daadwerkelijk blij wordt, en bovendien helpt het je hartslag laag te houden. En het werkt aanstekelijk voor andere mensen in je omgeving. Zelfs een namaaklach schijnt gezonder te zijn dan géén. Goedlachse mensen leven langer, blijkt uit ander onderzoek.
De schuld geven voor een sombere uitdrukking aan de flirterige buurman is te gemakkelijk.
En als we met zijn allen alleen nog maar stilstaan bij het grote lijden wordt het wel een treurig zooitje…
Dus misschien wordt het eens tijd voor die glimlach.
Hoe moeilijk dat (soms) ook is.
