Spring naar de content

Wees eerlijk, u heeft toch ook een hekel aan kinderpartijtjes?

Als u, ouder, echt heel eerlijk bent, dan heeft u toch ook een hekel aan kinderfeestjes?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Pauline Bijster

We zeggen het niet hardop want het is onaardig en ongezellig om dat te vinden. Goede ouders houden natuurlijk wel van kinderpartijtjes en we willen allemaal graag goede ouders zijn. Maar eigenlijk zijn ze ramp. Vind ik dus. Misschien wordt het beter als ze ouder worden, maar nu, zo rond vier of zes jaar is het een ramp.

‘Als je zo doet mag je niet meer op mijn feestje komen’
Voor de kinderen daarentegen zijn ze énorm belangrijk. Het begint al op de eerste schooldag van het nieuwe jaar: daar wordt besloten wie er op het feestje mogen komen en wie niet. Ook al is het beste kind pas in maart jarig, in september heeft hij of zij zijn lijstje al klaar. Bovendien wordt hierover onderhandeld door de kindertjes: “Als ik Kay uitnodig, nodigt hij ook mij uit, zei hij!” En ze chanteren elkaar ermee: “Als je zo doet mag je niet meer op mijn feestje komen.”
Zo verandert die lijst nog wel eens tussen september en maart, zonder ook maar een moment minder belangrijk te zijn.

Het eerste probleem is dat de kinderen altijd te veel kinderen willen uitnodigen. Aangezien ze hier al weken of maanden over onderhandelen op het schoolplein, is het hoogstnodig dat de hele lijst komt. Vergeet de regel ‘zoveel vriendjes als je leeftijd’ die vroeger volgens mij nog wel eens gold. Dat is al decennia uit. Het belang van die lijst en de afspraken die daarover zijn gemaakt op het schoolplein, moet je niet onderschatten.

Het tweede probleem: hoe krijg je die kinderen mee uit school, of op de vrije middag bij je thuis? Vraag je de ouders met overvolle agenda’s om ze te brengen en twee uur later weer op te halen? Als goede collega-ouder wil je ze dat niet aandoen, maar als school buiten loopafstand ligt, zit er weinig anders op.
Een vriendin die ik eens meehielp met een kinderfeestje huurde een bus: we haalden alle meisjes thuis op, reden naar een pretpark speciaal voor kinderen van vier en brachten aan het einde van de middag alle meisjes voldaan weer terug. Het was het beste kinderpartijtje waar ik ooit was (voor zowel de aanwezige meisjes als voor hun ouders die niets hoefden te doen) maar het kostte mijn vriendin handenvol geld, tijd en moeite. Zoiets doe je één keer en daarna nooit meer.

De jarige is per definitie in tranen aan het einde van zijn of haar eigen feestje.

Oudhollands
Het derde probleem is namelijk: hoeveel geld wil je aan het feestje uitgeven? Hoe meer geld je uitgeeft, hoe gemakkelijker je het over het algemeen maakt voor jezelf maar ook hoe onpersoonlijker. En misschien heb je dat geld er helemaal niet voor of niet voor over. In principe zijn kinderen blij met heel simpele dingen, en met elkaar vooral, met snoepjes en spelletjes en slingers, veel meer nodig is niet nodig. Dus nodig je ze thuis uit: bedenk je Oudhollandse spelletjes of versieren je cakejes met marsepein in kleurtjes en zijn alle kinderen gelukkig. Het vierde probleem: na zo’n thuisfeestje ben je uitgeput en afgepeigerd. Want die kinderen zijn veel te druk om binnen te zitten, en nog drukker door de hoeveelheid suiker waarmee ze worden gevoed. Ze smeren de taart over hun shirt of door hun haar, steken hun neus er in. Ze maken zoveel mogelijk in zo kort mogelijke tijd vies of kapot. Ze maken heel veel herrie – dit is vooral bij jongetjes. En ze maken ruzie, sluiten elkaar buiten, vormen ongepaste groepjes – op meisjesfeestjes.

Als de ouders de kinderen weer komen ophalen (vijfde probleem), schaam je je nog erger dan ooit tevoren voor je huis en voor de bende. En huilt altijd net dat ene zielige kindje waarvan de ouders toch al bezorgd waren, terwijl hij de rest van de middag juist gezellig mee deed. Ze zullen wel denken.
Terwijl je eigenlijk nu moe op de bank wilt neerstorten, moet je de ouders een glas wijn en een nootje aanbieden. Dat is wel zo aardig. Zij deden dat bij hun kinderfeestje namelijk ook. Je tegenzin en moeheid verstop je zo goed en zo kwaad als dat gaat. Je zegt dat het leuk was en dat je de foto’s (die je natuurlijk wel hebt gemaakt) naar ze mailt. Dat deden zij immers ook.

Tot slot: degene voor wie je dit allemaal deed, de jarige jet of job die zich hier al ruim zes maanden op heeft voorbereid op het schoolplein en al dagen op heeft verheugd, is aan het eind in tranen. Want de jarige is per definitie altijd in tranen aan het einde van zijn of haar eigen feestje. Zo hoort het nu eenmaal als je jarig bent.

Onderwerpen