Raf & Sylvie en de genadeklap voor de serieuze journalistiek
In Zuid-Limburg, bij mijn ouders, waar ik het nieuwe jaar kwam inluiden, las ik het nieuws over Raf en Sylvie. Gewoon, op Teletekst 101, alsof het niet net 2013 maar 1997 was geworden.
Het bericht was kort en zakelijk. Toch was er, ook toen al, sprake van ‘een klap’.
Onmiddellijk voelde ik grote behoefte om al het nieuws omtrent De Breuk (de relatiebreuk, niet die van Sylvies jukbeen) tot me te nemen. Duiding had ik nodig, duiding, analyse en relativering. Dit kon ik niet overlaten aan de beroepsnaarlingen van de roddeltelevisie – hier moest de serieuze journalistiek bijspringen.
Wat betekende ‘een klap’? Een tik, een dreun? Zichtbare gevolgen of alleen psychische schade?
Wat betekende dit voor Oranje?
Wat betekende dit voor ons allemaal?
Kortom: wat betekende dit? In vredesnaam.
Karige informatievoorziening
Zoals wel vaker bij grote rampen, kwam de informatievoorziening maar moeizaam op gang. In het dorp beneden kocht ik de volgende ochtend alle kranten die ik vinden kon. De nrc.next opende veelbelovend, met een pracht van een voorpagina.
“De BV Van der Vaart splitst op,” stond er.
Op de kolossale foto zag je Rafael – colbertje, wit overhemd, spijkerbroek, gympies – op een soort Ikea-troon zitten in het trappenhuis van wat een van de meerdere woningen van de twee moest zijn. Naast Rafael stond Sylvie, gekleed in een soort lila zakdoek. Ze stond op hakken en hield zich staande aan Rafaels stoel. Haar haar was geblondeerd en zat als een brommerhelm op haar hoofd.
Een vrolijk stel met een uitgesproken smaak, zou je zeggen. Als je niet intussen beter wist. Binnenin de krant twee pagina’s Sylvie en Rafael. Geschiedschrijving terwijl de bommen nog vallen. Geen nieuws, wel veel informatie over Syl&Rafs zakelijke succes.
Duiding moest ik hebben
Kon mij dat zakelijke succes schelen! Persoonlijk lag de boel kennelijk in scherven!
Duiding moest ik hebben. Bas Heijne, Bert Wagendorp, Wim Boevink, Thierry Baudet desnoods: waar waren ze, nu ze zo ontzettend nodig waren, om mijn verwarring in goede banen te leiden? Ze konden me toch niet zomaar, zonder enige helpende hand, achterlaten in het moeras van de hypocrisie van mensen als Evert ‘Laten we hopen dat de media ze met rust laten’ Santegoeds”, Froukje ‘Heftig’ De Both en Beau ‘Je vrouw slaan, dat doe je niet’ Van Erven Dorens? De enige die het met me eens was, leek Bram Moszkowicz.
Bram Moszkowicz, de moraal in maatpak
Bram, het geweten van Nederland. De moraal in maatpak, de oprechtheid met de zachte g. Bram kookte. Hij antwoordde op een vraag van Winston, die vroeg of je als medium zomaar ene Nikkie Plessen kon beschuldigen van stoken in een huwelijk (waarna alle perscitaten voor een miljoen kijkers nog maar eens werden getoond).
Ja, zei Bram. Dat kon zomaar. Hij had zelf ook wel wat ervaring met media waarvan je hoopte dat ze wederhoor (“een journalistieke wet”) zouden toepassen. Niks ervan, kalk maar vol die kwaliteitskranten. Ondertussen zat Nikkie met de brokken. Dat kon dus zomaar.
Ellen en Sascha
In de dagen die volgden stonden de kranten vol met gezever en gezanik over de berichtgeving over De Breuk. Niet met berichtgeving, maar over berichtgeving. Niets is zo bevredigend voor kranten en tv-programma’s dan tot in het oneindige door te zemelen over de eigen rol binnen de actualiteit.
Een reusachtige journalistieke navel waar niet lang genoeg naar gestaard kan worden.
En ondertussen zat Nikkie Plessen nog altijd met de brokken, werden Bram Moszkowicz en ik niet of nauwelijks correct geïnformeerd en leek niemand te weten wat dit nu allemaal echt betekende.
Dagen later moest ik er via allerlei omwegen achter komen dat ook hockeyster Ellen Hoog en haar Sascha op 1 januari bekendgemaakt hadden er een punt achter te zetten. Dat kan dus zomaar.
Ik ga ervan uit aan dat de nrc.next daar een dezer dagen alsnog minstens een voorpagina en twee inhoudelijke binnenlandpagina’s aan wijdt. Zo niet, dan was het toch vooral de journalistiek die op 1-1-2013 de genadeklap kreeg.
