Gesubsidieerde martelmuziek
De eensgezindheid waarmee de halve zaal opeens opstond en zich richting uitgang spoedde had iets ontroerends, maar kon toch onmogelijk de bedoeling zijn geweest. Of is grote kunst pas echt Groot als er voldoende mensen zijn die haar vreselijk vinden? In dat geval: alle lof voor het Ensemble Klang.
Dit ultramoderne muziekgezelschap vormde 12 december een double bill met het duo Jan Akkerman en Andy Summers (The Police), tijdens het elektrische gitaar-festival te Amsterdam. Plaats van handeling: het Muziekgebouw aan ’t IJ. Voor de pauze kregen we het Ensemble Klang, na de pauze beide wereldberoemde gitaristen. Toetje: wederom het Ensemble Klang.
Heus, ‘we’ gaven het Ensemble een eerlijke kans. Maar we kregen ook oor- en hoofdpijn. Consequent valse (hier de opnamen 1, 2, en 3), tergend lang aanhoudende tonen, geproduceerd door hyperserieus kijkende dertigers die op schijnbaar totaal willekeurige momenten de bladzijden van hun partituur omsloegen. Toen het Ensemble na Akkerman en Summers dreigde terug te komen, liep de halve zaal dan ook terstond leeg.
Dat roept de vraag op: krijgt zo’n Ensemble eigenlijk subsidie? “Ja,” zegt directeur Henriëtte Post van het Fonds Podiumkunsten. “De afgelopen vier jaar in totaal ruim vijftigduizend euro.” Kan dat geld in deze ook voor de cultuursector barre tijden niet beter worden gegeven aan gezelschappen die dingen maken die níet in flagrante strijd zijn met de Geneefse Conventie? Post, op invoelende toon: “Voor 12 december ontving het Ensemble subsidie voor een nieuwe compositie, maar niet voor het project zelf. Denk daarbij aan de honoraria voor de muzikanten en de reiskosten. We vreesden namelijk al dat de programma-onderdelen onvoldoende bij elkaar zouden aansluiten.”
Post spreekt van een ‘gemiste kans’. “Deze combinatie had kunnen werken. Bijvoorbeeld als de uitvoerenden elkaars composities hadden uitgevoerd. Je kunt wel degelijk van modern klassieke muziek leren houden, maar dan moeten de makers je wel handvatten aanreiken.”
Was dit een staaltje l’art pour l’art, maling-aan-het-publiek-denken? Post: “Er zijn inderdaad muzikanten in de gesubsidieerde sector die de mening van het publiek irrelevant vinden. Maar meestal is het gewoon gebrek aan inlevingsvermogen.”
