In de huid van… Paus Benedictus XVI
Dat er een rouwperiode is van vijftien tot twintig dagen vond ik in eerste instantie prettig maar nu iedereen doet alsof ik dood ben, weet ik het niet meer zo. In mijn verklaring zeg ik dat mijn fysieke krachten niet langer toereikend zijn om mijn ambt adequaat uit te voeren. Maar het is niet zozeer mijn lichaam, het is mijn heilige geest. Amen.
Ja, ik loop moeilijk en ik heb ook andere lichamelijke kwalen, maar in deze aardse tijd van veranderingen gaat het juist om mentale kracht, en ik kan de moderne verwachtingen niet meer aan. Ik wil niet dat mannen met elkaar trouwen, en ik wil daar ook niet steeds mijn mond over moeten houden. Dat zwijgen is een gevecht.
Ik weet dat mijn besluit opmerkelijk is, de ene zegt dat Celestinus V in 1294 de laatste was, de ander zegt dat het in 1415 ook nog is gebeurd, maar ik weet in elk geval dat het uniek is. Ik heb kerkgeschiedenis geschreven, de rest bleef tot aan zijn dood in functie. Ik heb er echt goed over nagedacht, voor God ben ik ontelbare keren bij mezelf te rade gegaan en met zijn goedkeuring kwam ik steeds tot dezelfde conclusie. In Holland verwoordde Beatrix het prachtig: het is tijd voor de nieuwe generatie. Dat geldt ook voor mijn ambt, mijn geest past niet meer in deze tijd en mijn lichaam wil op vakantie, Castel Gandolfo venio.
Voor kardinaal Angelo Sodano kwam mijn boodschap ‘als een donderslag bij heldere hemel’. Hoe lang heeft hij nagedacht over die woorden?! Hoe dan ook, als hij goed had opgelet, had hij het zien aankomen: 2013 is het jaar van de abdicatie.
Ik zal Beatrix trouwens nog een boeketje sturen, dan kan ze mij een keertje bedanken voor de bloemen.
Schrijfster Carlijn Vis kruipt wekelijks ‘in de huid van’ iemand die in het nieuws is. Wat gaat er in zijn/haar hoofd om? Fictie ligt dicht bij de werkelijkheid…
