Gigi Becali, de Tony Soprano van Steaua Boekarest
De afgelopen weken zijn we er meer en meer van doordrongen dat in de voetballerij de grens tussen boven- en onderwereld niet echt scherp te trekken valt. De FIFA is corrupt, scheidsrechters chantabel en spelers laten voor een stapeltje zonder problemen een mannetje lopen.
Toch zijn we er in Nederland nog steeds van overtuigd dat we met een betrekkelijk beschaafde sport van doen hebben. Witteboordencriminaliteit hooguit van bestuurders die elkaar onder tafel banen en Wereldkampioenschappen toestoppen.
Het was dus weer ouderwets lachen en verbaasd zijn toen Steaua Boekarest op bezoek kwam in Amsterdam. Niet over de wedstrijd, Ajax won betrekkelijk eenvoudig met 2-0 van de duidelijk nog niet ingespeelde Roemenen. Nee, de verbazing betrof ook niet de trainer, Laurentiu Reghecampf, die een verleden schijnt te hebben met matchfixing. Immers, ook daar kijken we al lang niet meer van op.
Drie miljoen cash op zak
Nee, de verbazing betrof toch vooral eigenaar Gigi Becali. Inderdaad een naam die zonder problemen in The Sopranos zou passen. Becali is politicus, voetballiefhebber, xenofoob, antisemiet en ontvoerder. Afgelopen week werd de steenrijke eigenaar van Steaua tot drie jaar voorwaardelijk veroordeeld voor het ontvoeren van een drietal mensen die zijn auto zouden hebben gestolen. In 2008 werd Becali opgepakt in het stadion met €1,7 miljoen aan cash op zak. Nee, een kleurloze bestuurder kunnen we George ‘Gigi’ Becali niet noemen.
Aan de vooravond van de wedstrijd met Ajax ruziede Becali openlijk met de Amsterdammers die liever niet met hem aan tafel ging zitten om de wedstrijd nog even voor te beschouwen. George Becali zal na gisteravond met weinig sympathie terugdenken aan Ajax. De hele situatie roept een confrontatie met Atletico Madrid uit 1997 in herinnering. Voorzitter Jesus Gil y Gil – ook al zo’n goede naam – typeerde de kleurrijke Ajax-selectie toen als ‘Kongo’. Ook Gil y Gil was geen onbekende van de politie.
Voetbalmaffia in de Polder
Becali en Jesus Gil y Gil zijn kopieën van elkaar. Rijk geworden met onroerend goed, actief bij rechtspopulistische partijen en niet vies van het inzetten van een zak geld voor het behalen van goede voetbalresultaten met Steaua en Atletico. Behoudend en conservatief als we in Nederland zijn lachen we besmuikt om bestuurlijke capriolen als deze. Toch doet alle consternatie rond matchfixing vermoeden dat ook wij niet vrij zijn van een beetje voetbalmaffia in de polder. Zolang het echter niet gepaard gaat met uitspraken als “hebben ze hier een oliebollenmachine die zwartjes maakt?” is Tony Soprano gelukkig nog ver weg.
