Een avondje op stap met Jesse Mahieu
Of hij zin had om mee te gaan naar Club Air, vrijdag op het Rembrandtplein? “Ik weet het niet, is dat wel verstandig zo vlak voor het seizoen begint?” “Gast, je bent vierendertig, je hebt je sporen inmiddels wel verdiend, gun jezelf nou eens een pleziertje.”
Z’n veertiende seizoen gaat het worden, in Amstelveen bij Pinoké. Hij was er bij in 2004 toen Nederland op de Olympische Spelen in Athene in de finale onderuit ging tegen Australië. Jesse Mahieu heeft het allemaal al meegemaakt. Nog een jaartje waarschijnlijk, dan houdt hij het voor gezien. Misschien wordt ie wel coach, daar heeft hij het verder nog niet over gehad bij Pinoké.
“Sorry jongens, ik begin even met een colaatje, het is nog vroeg, als ik nu al begin dan haal ik het einde van de avond niet. En ik moet er ook een beetje op letten dat ik morgen nog fit ben voor een rondje Amsterdamse Bos.” Jesse Mahieu staat op de trappen van Club Air om zich heen te kijken. Hij moet nog een beetje wennen aan de diepe bas. Zo vaak begeeft ie zich niet meer in het uitgaansleven. Hij krijgt een klap op z’n schouder: “Maak je niet druk vent, wij zorgen er wel voor dat je niet in slaap valt, haha.”
Z’n maatje Timme Hoyng is er helaas niet bij vandaag. Generatiegenoten zijn het die de afgelopen jaren de senioren waren in het jonge Pinoké-elftal. Zij zouden deze jaren de jonkies wel even vertellen hoe je een hoofdklasse-waardig elftal neerzet. Vorig jaar liepen ze op doelsaldo de play-offs mis. In misschien wel z’n laatste jaar als profhockeyer zou het natuurlijk wel een bekroning zijn als de play-offs bereikt werden. Op 16 september beginnend met de derby tegen HC Amsterdam.
“Over tien minuten begint die gast uit Berlijn met draaien, die is wel vet. Zullen we even wat meer naar voren op de dansvloer gaan?” “Lijkt me prima” “Misschien is het trouwens nu wel tijd om wat te snoepen, dan gaan we lekker de laatste uurtjes in.” “Huh, je bedoelt toch niet..?”
Uit één van de zakken van z’n vrienden komt een klein zakje wit poeder tevoorschijn. “Niet! Je weet dat ik dat niet zomaar kan doen hè!” “Dit spul staat toch niet op de dopinglijst man, ik kan me niet voorstellen dat je hier beter van gaat hockeyen in ieder geval.” Jesse staat zenuwachtig om zich heen te kijken als z’n vrienden één voor één hun vingers nat maken en een lik poeder naar hun mond brengen. Hij neemt een laatste slok bier terwijl op het podium de volgende DJ wordt aangekondigd.
Hij kan hier toch niet op een feestje opeens z’n carrière op het spel gaan zetten voor één leuke avond met vrienden? “Jesse, kom op zeg. Je bent vierendertig, zoveel kans op een legendarische avond heb je niet meer. Wat heb je jezelf nou nog te bewijzen jongen. Bovendien, dat spul is in een paar dagen weer uit je lijf, ik meen me te herinneren dat je je laatst nog verwonderde over het feit dat er zo weinig gecontroleerd werd op doping.”
Jesse Mahieu kijkt nog één keer om zich heen, je zou hier toch opeens de halve selectie van Hurley tegen het lijf lopen. “Ok, een beetje dan. Op een mooie avond!”
