Sterker: het voormalige liefje van de Duitse televisiekijker kiepert een emmer zout in de open wond van het huidige liefje van de Duitse televisiekijker. Er moest kennelijk een rekening worden vereffend.
Linda de Mol begint nog voorzichtig en strooit her en der een zoutkorrel. “Om heel eerlijk te zijn vond ik de columns die het sprookje al die tijd zo bevestigden niet leuk om te lezen. Omdat ik totaal niet in sprookjes geloof en het niet fijn vind alleen maar te lezen wat een perfect jetsetleven iemand leidt. (..) De dure etentjes, helikopters, en must-have truitjes van zeshonderd euro, shoppingtrips met Dani naar Parijs en rode lopers in een echte Valentino? I don’t give a damn.”
Dan gaat de handschoen uit en duikt De Mol onder de gordel. “Geef ons een kijkje in je ziel en laat de echte Sylvie opstaan. Vertel over de ochtend dat je op de foto moest maar je ogen van het huilen zo opgezwollen waren dat er geen make-up op kon.”
Waarna Linda – alsof ze de net gescheiden ex-voetbalvrouw nog niet op de knieën had – een zoutlading serveert waarmee de A2 ijsvrij gemaakt kan worden: “Vertel over de níet leuke kant van het voetbalvrouw zijn. Je onzekerheid over welke vent die nu op je afkomt in godsnaam te vertrouwen is en liefst ook eens een keer dat je met water in je mond naar die pasta carbonara zat te kijken, maar toch die salade nam omdat je in die Hunkemöller-strings beeldig moet blijven.” En: “Vertel hoe verdrietig het is je je kleine mannetje te moeten uitleggen waarom papa er niet elke dag is.”
Columns mogen schuren, prikkelen, een beetje pijn doen. Tuurlijk. Maar dit is gewoon gemeen. Linda de Mol: je zou d’r toch in de prikkelbosjes duwen.
