Spring naar de content

Hoe ook ik in India in mijn kruis en borsten werd gegrepen

Ik had de grens van Pakistan naar India nog maar nét overgestoken toen deze achter mij dicht ging omdat de Indiërs het helemaal beu waren met hun ‘door de Goden verwaarloosde’ westerburen (ik quote hier vanzelfsprekend een Indiase douanebeambte).

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Iris Hannema

Ik kwam aan op de onfortuinlijke dag dat een groep Pakistaanse terroristen een peperduur hotel in Bombay had omsingeld en de aanwezige buitenlandse logees, stuk voor stuk, door het hoofd of hart schoten, waarna ze hun wapens leegschoten in een overvol restaurant toeristen. En nog steeds was ik ervan overtuigd dat India heerlijk rustgevend zou worden. Mijn alles verhullende kleding en hoofddoekje – geheel in de stijl van de laatste Pakistaanse mode – zou ik vlug inwisselen voor iets luchtigs. Vanaf nu zou ik verlicht en gelukkig door het land van meditatie en geestelijke kalmte reizen en mantra-hummend met de trein door de naar curry-ruikende hooglanden zoeven.

India was verschrikkelijk
Het werd precies niet wat ik ervan gehoopt had. Ik vond het verschrikkelijk in India. Het was er ranzig, arm, druk, maar het ergste waren de mannen. Ik ben in veel landen geweest waar vervelende mannen wonen. Maar samen met de Pakistanen staan de Indiase mannen voor mij op de gedeelde oneervolle eerste plaats. Het gestaar van de mannen was onverdraaglijk en ze grepen naar alle lichaamsdelen, als ze maar even de kans kregen. Iets wat de streng gelovige moslims in Pakistan in ieder geval niet durfden.

Gelukkig bleek mijn geheugen vergevingsgezind, verdween de vieze smaak al snel naar de achtergrond en bleven alleen de leuke herinneringen. Tot ik in de krant las over de groepsverkrachting in een openbare bus in India met de dood van een studente als gevolg. En nu wéér. Een Zwitserse toeriste die, terwijl ze samen met haar man door India reisde, door zeven of acht mannen werd verkracht terwijl haar man werd mishandeld, vastgebonden en de groepsverkrachting zag gebeuren. Volgens India’s National Crime Records Bureau wordt iedere twintig minuten een vrouw in India verkracht. Ik kon het bericht bijna niet uitlezen, zo erg. De angst die ik zelf gevoeld heb voor dat wat deze vrouwen overkomen is en mij godzijdank nooit is gebeurd: het kwam allemaal weer bovendrijven, de sfeer waarin alles zo makkelijk mis zou kunnen gaan.

Ik werd meerdere keren in mijn kruis en borsten gegrepen
Ik dacht terug aan de iele Indiase mannetjes; eentje zou ik nog wel aankunnen, maar een groep die zich opeens tegen je keert? Ik herinner mij de waarschuwingsborden in de trein met daarop ‘staren is ook lastigvallen! Rapporteer aan de politie!’ Daar moest ik de eerste keer nog om lachen, wie vond staren nou seksueel lastigvallen? Een dag later schreeuwde een Amerikaans meisje tegenover mij in de trein hysterisch tegen een man die haar uren achter elkaar had aangestaard: “Can you FUCK-ING STOP staring at me?”

Ik kwam er al heel snel achter dat de mannen staarden, zo intens, dat het inderdaad echt voelde als aanranding. In bussen en treinen, uren lang, terwijl ze opzichtig in hun piemel zaten te kneden totdat ze drieëntwintig uur later weer uitstapten. Ik deed tijdens treinreizen mijn contactlenzen uit, van de sterkte -7 en -6,5, om het niet te hoeven zien. Het hielp niet, staren voel je ook zonder lenzen en ik werd meerdere keren in mijn kruis en borsten gegrepen bij het in- en uitstappen en langslopen.

Vrouwenleed
Ik was woest, beledigd en angstig voor precies datgene dat de Indiase studente en de Zwitserse toeriste is overkomen en begon met mijn Lonely Planet India (een moddervet boek) op grijpgrage handen en ongemanierde mannenhoofden te meppen. Hard. Echt hard. Ik werd er niet gelukkiger van, maar het hielp mijn gemoedsrust.

Tijdelijk, want toen ik terug was in de westerse wereld, besefte ik pas hoe van de pot gerukt ik er aan toe was. Dat ik mij niet simpelweg schouderophalend had kunnen beheersen! Ik schaamde mij er zelfs een beetje voor. Maar dat is verleden tijd. Want na de berichten van de brute verkrachtingen en alle verhalen van vrouwenleed in India die er daarna loskwamen, ben ik blij dat ik er op los gemept heb. Het blijkt juist heel hard nodig, die harde grote dikke zware boeken.

Reisjournalist Iris Hannema (1985) reist sinds 2008 schrijvend en fotograferend, in haar eentje, de wereld over. Als u wilt weten waar zij zich nu bevindt, kunt u haar volgen op Twitter.