Spring naar de content

Waar blijft de complotfilm over de Bijlmerramp?

Toen een Israëlisch vliegtuig zich in 1992 in de Amsterdamse Bijlmer op een flat storten was ik zes. De Bijlmerramp was misschien wel de eerste grote nieuwsgebeurtenis die mij aan de tv deed kluisteren. Nu, ruim twintig jaar later, komt er een film.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Tim Cardol

Toen in New York de Twin Towers door een terroristische aanslag in de as gingen, had dat een groot effect op de filmindustrie. De twee iconische torens moesten in allerijl worden weggeknipt uit films en filmposters en lange tijd waren films met een zweem van terrorisme volledig uit de gratie.

Menselijk drama
Het sentiment na de Bijlmerramp was minder hevig. De Bijlmer is met geen mogelijkheid een ‘landmark’ gelijkwaardig aan het New Yorkse WTC en de terroristische aanslag sloeg in Amerika mogelijk nog harder in. Toch kwamen de eerste verfilmingen van 9/11 al vrij snel na de gebeurtenissen.

Zo was er World Trade Center dat vijf jaar na de aanslagen in New York liet zien hoe het moet zijn geweest voor brandweermannen en andere hulpverleners om in het puin van de Twin Towers op zoek te gaan naar de overlevenden. Oliver Stone die normaal niet vies is van de betere complottheorieën onthield zich hier nu van en focuste zich op het menselijk drama achter de ramp van 9/11.

Complottheorieën
Hetzelfde gebeurt nu ook bij de Bijlmerramp van 1992. De jonge filmmaker Daniel Bruce richt zich op het persoonlijke drama en beschrijft een persoonlijk verhaal in één van de grijze flats in de Bijlmermeer. Net als bij 9/11 dus ook hier geen aandacht voor de wonderlijke complotverhalen die ook bij de Bijlmerramp nog steeds in de lucht hangen.

Na ruim twintig jaar hangt er nog steeds een grijze mist over het raadsel van de ‘mannen in witte pakken’ die destijds gesignaleerd werden in de buurt van het neergestorte El Al vliegtuig. In 1997 werden er nog Kamervragen gesteld of die mannen verband zouden houden met de gezondheidsklachten waar veel bewoners na de ramp nog mee kampten. Een verband werd er echter nooit aangetoond. Oliver Stone zou met zo’n script wel raad weten. Zonder enkel gericht te zijn op sensatie is ook dat een verhaal dat het verdient nog eens verteld te worden.