Mario Balotelli had gewoon een beetje heimwee
Het enfant terrible is weer thuis. Tweeënhalf jaar lang zat Mario Balotelli doodongelukkig te wezen in het grauwe Manchester, waar de tabloids gevuld werden met zijn streken buiten het veld. “I’m happy that I left England,” liet de spits bij zijn vertrek weinig aan de verbeelding over.
“Why always me,” treurde Balotelli in 2011 al toen hij weer het mikpunt van spot was geworden in de Engelse schandaalpers. Toegegeven, het was niet handig om die vuurpijlen in z’n badkuip te laten afgaan, maar die afgefikte miljoenenvilla dat kon natuurlijk de beste overkomen. Net als die dartpijlen die hij de jeugd van Manchester City naar het hoofd slingerde. In Italië weten jeugdspelers tenminste nog gewoon hun plek.
Ondertussen wilde het in het veld ook al niet zo lukken. Na een betrekkelijk succesvol kampioensjaar, waarin de verguisde spits nog dertien keer doel trof, stokte in 2012 de productie een beetje en stelde Roberto Mancini zijn spits vaker niet dan wel op in de basis. Daar wordt een spits met het temperament van Mario Balotelli natuurlijk niet gelukkig van, met vijf graden boven nul onder een dekentje op de bank zitten in Manchester.
Manchester, daar moet je ook niet willen wonen, had zijn ploeggenoot Carlos Tevez natuurlijk al lang in de gaten. Nee, nooit zou Tevez later nog willen terugkeren naar die dodelijk saaie arbeidersstad. En zie nu die Argentijn eens ploeteren bij City, terwijl Balotelli terug is waar hij thuishoort. Afgelopen donderdag kon er zelfs weer even een lachje af.
Met een knap afstandsschot in de kruising had Mario Balotelli zojuist het Italiaanse team in een oefeninterland weer naast Brazilië geschoten. Geen ‘why always me’, geen theatrale woedende pose, maar een triomfantelijk zwaaiend vingertje en daarna lachend bij zijn teamgenoten in de armen vallen. Het Italiaans elftal is weer een warm bad. AC Milan is de thuishaven die de scoringsdrift in de spits weer heeft aangewakkerd. Mario Balotelli is weer thuis. Hij had toch wel een beetje heimwee gehad.
