De goal van het jaar kwam niet van Robin van Persie

Het begint bij Nicolás Gaitán die op dertig meter van de goal een ongelukkige bal onder controle neemt. Ingesloten door twee tegenstanders zet de Argentijn een pirouette waarvoor Iniesta onlangs nog een vol Camp Nou op de banken kreeg. Sneller misschien nog wel, effectiever zeker is Gaitán z’n twee belagers kwijt en dan lijkt het alsof de regie in Portugal besloten heeft de band nog wat te versnellen.

Gaitán gaat een een-twee aan op de rand van de zestien en even zo snel als hij de bal heeft verzonden, heeft hij hem weer terug, om hem in één voetbeweging richting penaltystip te slingeren. Vaak sterft een dergelijk flitsende aanval dan in schoonheid. Een spits die over een bal maait, een keeper die besloten heeft niet mee te werken aan een voetbalshow. Zo niet Rodrigo Lima.

Met een vallend schot, een halve omhaal voor de liefhebber, maskeert de Benfica-spits het feit dat de assist eigenlijk net achter de man gegeven wordt, en geeft zo net dat laatste beetje schoonheid mee aan een aanval die perfectie benadert.

Na het weekend praat iedereen over het wangedrag van Luis Suárez en de handsbal die Serdar Gözübüyük niet zag. Randzaken zijn het, die de aandacht afleiden van waar het in het voetbal echt om draait. Gelukkig was het Robin van Persie die op maandag de focus legde op de wezenlijke zaak van het voetbal.

Komende zaterdag sta ik, en duizenden voetballers, op een hobbelig veld in de reserve vijfde klasse. Niet om tegenstanders in hun arm te bijten of ruzie te maken met een ‘blinde’ scheidsrechter. Wel om à la Robin van Persie een voorzet in één keer binnen te volleren. Maar het liefst ben ik Rodrigo Lima en bekroon ik vallend de mooiste aanval van het seizoen.